Vaak eenzaam, zelden alleen.

DE ONZICHTBAREN. Roy Jacobsen ****

Ik ben een geboren en getogen Antwerpse, maar na een leven lang een verlangen naar zee ben ik er sinds een jaar eindelijk aangespoeld. Soms waait het stevig, duwt de wind je tegen de gevels en geselt het zand je, of de schuin striemende regen. Maar het is niets vergeleken met het eiland waar Jacobsen over schrijft.

In dit eerste deel van een tetralogie gaan we terug naar voor de oorlog. Op het eiland woont één familie. Soms roeit iemand naar het vasteland, dagelijks de zee op om te vissen, maar het eiland verlaten kunnen ze niet. Ze dromen. Dat wel.

In een heldere, beeldende stijl beschrijft Jacobsen mens en natuur. Het moeilijke evenwicht tussen de familieleden, en tussen mens en zee. Hoe woest de liefde kan zijn. Hoe verwoestend soms. Hoe teder ook, hoe groot in de kleinste dingen.

Op het eiland doe je wat je moet. Geen tijd voor zieligheid, niet kunnen, laat staan voor de spiegel staan, voor zover je die hebt. Je werkt, je eet, je slaapt. Je wacht op de vissers. Of die deze keer terugkomen of niet.

Je kunt jong zijn in jaren, maar in je ziel en het werk van je handen, zelfs in hoe je over het leven denkt, ben je vroegtijdig oud. En wie oud is werkt alsof hij nog in de kracht van zijn jeugd is. Nietsdoen is een gewisse dood. En meestal niet alleen van jezelf.

Je redt nooit alleen jezelf.

Soms duikt een vastelander op het eiland op, die kijkt vanop de rotsen of de nieuwe aanlegsteiger met andere ogen naar zijn thuis. Ze blijven niet.

Er is dood, er is nieuw leven. Het aantal familieleden op het eiland blijft, maar de familie is niet meer dezelfde.

Hoofdpersonage Ingrid, hier bij aanvang nog een kind, is een vrouw begin dertig in het tweede luik. ‘De witte zee’. Daar ben ik inmiddels halfweg… En ik kijk al uit naar deel drie en vier.

Prachtig, ruig, echt, eerlijk. Ontroerend en schokkend.

Je leest en kijkt op naar sterke mensen. Waar ze de moed vandaan blijven halen.

Daar buig je voor.