En dan blijf je verweesd achter...

DE MENSELIJKE MAAT. Roberto Camurri. *****

Dit boek laat me zo verweesd achter dat ik het meteen opnieuw wil lezen. Ik wil weer bij hen zijn: bij Davide, Anela, Valerio,… in het benauwend kleine dorp Fabbrico, waar iedereen iedereen kent, waar iedereen vooral ieders zwakheden kent, waar je met je eigen zwakheden moet leren leven, met je dromen die als vliegers zijn met een te kort touw. Er is de warme deken van de vriendschap, maar ook de vriendschap en de liefde kreunen onder schuldgevoelens en onmacht. En juist vanwege dat gewicht moet de liefde lichte woorden krijgen, woorden van alledag, want dagen komen terug, morgen en overmorgen, de dagen verdwijnen niet. Alleen mensen kunnen verdwijnen, worden gemist. Voor hen en voor de liefde dus woorden van gewone mensen die proberen er het beste van te maken, ze zijn van goede wil. Het zijn hun lichamen die spreken, huilen, juichen, zich verliezen en elkaar vinden.

Taal en opbouw van het boek zijn een mozaïek, je moet de steentjes zelf mee op de juiste plaats leggen, niet alle gaatjes worden gevuld. Zoals in het leven niet alle lege plekken worden gevuld. Zoals een beetje mysterie even levensnoodzakelijk is als een horizon.

Ik blijf dus verstild achter, met tedere droefheid of droeve tederheid, met een weemakend verlangen, ik wil iemand omhelzen, ook mezelf, en omhelsd worden. Zoals de horizon en de wijde velden het dorp en zijn bewoners troostend in de armen sluiten.