Anna.
De dag dat ik mijn naam veranderde. Door Bibi Dumon Tak.
Ontroerend, pijnlijk eerlijk, hartverwarmend, hilarisch, hartverscheurend, poëtisch. Een boek dat je leest met een krop in je keel; van herkenning, verlangen, weemoed, verdriet.
Bibi schrift met haar hart en ziel bloot. Rauw, nietsontziend en zonder taboes. Ze schrijft over het sterven van haar zus, het verlies van haar vader, de last van een naam.
Dit boek is een ode én een waarschuwing tegelijk; een ode aan de kracht van familiebanden en een waarschuwing voor de gevaren van verstikkende banden en patronen die generatie na generatie verder leven. Maar het is vooral een ode aan het leven: het leven van haar prachtige zus Lize en het leven an sich.
De taalvirtuositeit spat van elke pagina (“De man wiens naam ik nooit of te nimmer meer zal noemen” krijgt 1000den vloeken over zich heen, bijvoorbeeld.)
Bibi neemt je mee in het leven van Anna en haar familie; in haar rouw, haar verdriet, haar bodemloze pijn.
Dit boek (een autobiografische roman) is in feite een brief aan Lize; intiem, warm, oprecht. Het is een soort van magische bezwering. Je lees het met een krop in je keel en met je hart en armen open voor Anna.
Hulde aan Bibi voor dit meesterwerk!
