Het is een genadeloos en tegelijkertijd liefdevol onderzoek

Citaat: “Iedereen is een gevangene van zijn verbeelding en die verbeelding is op haar best een defecte machine. We herinneren ons het verleden beter dan het was en stellen ons de toekomst beter voor dan die zal zijn, en zo blijven we eeuwig verlangen.”
Deniz Kuypers schreef de romans De atlas van overal, Dagen zonder Dulci en Het ruisen van de wereld. Hij studeerde Engelse Letterkunde aan de UvA en woont sinds 2002 in San Francisco.
In ‘De atlas van overal’ gaat Deniz Kuypers op zoek naar zijn vader. Op zoek naar de man die zo overheersend, dominant, gewelddadig, kleinerend en tegelijkertijd zo afwezig was tijdens zijn jeugd. Op zoek naar de man met twee gezinnen, één in Turkije en één in Nederland. Op zoek naar de man met wie hij al jaren geen contact meer heeft gehad. Nu Deniz zelf is geëmigreerd naar Amerika en daar een gezin heeft gesticht, begrijpt hij meer van de gevoelens van ontheemding en rusteloosheid van zijn vader, hoe moeilijk het kan zijn om je te moeten aanpassen aan een andere cultuur en kinderen te krijgen die vrijwel niets van jouw thuisland weten. In een poging te begrijpen waarom zijn vader en hij zo vervreemd van elkaar zijn geraakt, probeert hij het levensverhaal van zijn vader te reconstrueren. Deze roman houdt het midden tussen fictie en non-fictie. Hij probeert het verleden van zijn vader te reconstrueren, maar hij stoot daarbij op flink wat hiaten omdat hij vooral omdat hij voor een groot deel steunt op zijn eigen herinneringen, interpretaties en veronderstellingen en de leegtes kleur hij in met zijn verbeelding. In De atlas van overal probeert Kuypers de relatie met zijn vader – of het grotendeels ontbreken daarvan – te ontrafelen en te begrijpen. Omdat hij van zijn vader zelf nooit veel te weten is gekomen, gebruikt hij het weinige dat hij wel weet als referentiekader.
De vader van Deniz groeide op op het Turkse platteland. Hij had grote toekomstdromen, wilde dichter worden en werd verliefd op een meisje uit de grote stad, maar hij werd gedwongen om met een meisje uit zijn geboortedorp te trouwen, met wie hij uiteindelijk een gezin stichtte. Hij had geen gemakkelijk leven, verloor zijn vader, twee zoons en zat een tijd in de gevangenis. In de jaren zestig kwam hij als gastarbeider naar Nederland, waar hij verschillende – in zijn ogen geestdodende – banen had voordat hij in Twente voor de klas kwam te staan en in het Turks lesgaf, waar hij ook de moeder van Deniz ontmoette. Hij was teleurgesteld in wat Nederland hem had beloofd en wat hij zich had verbeeld toen hij Turkije verliet. Hij leefde tussen twee werelden in, twee halve levens.
De auteur schakelt moeiteloos over van het heden naar het verleden en beschrijft hierbij ook de belevenissen van zijn zus en moeder.
Deze werkwijze van de auteur zorgt ervoor dat de lezer alert moet blijven om de volledige omvang van het verhaal te vatten. Het is een genadeloos en tegelijkertijd liefdevol onderzoek naar wat het betekent om een zoon te zijn, als vader, partner, mens - maar het is ook een aangrijpende reis door liefde, haat, verlies en literatuur, die leidt van Oost-Turkije naar Californië en van Istanbul naar Amsterdam.