Geen enkel fragment blijft ongelezen

Geen enkel fragment uit de roman ‘Dat beloof ik’ van Roxane Van Iperen blijft ongelezen. Literatuur is hier als een duik in het water waarvan je pas bovenkomt als de laatste zin is gelezen en herlezen. Adempauzes zijn amper geoorloofd.
Het verbaast me niet dat de auteur voor dit donker sprookje uit eigen ervaringen put. Bloedstollend geloofwaardig is de manier waarop ze je gewelddadige taferelen toont uit het leven van een kind, in het verhaal M. genoemd. Haast impliciet volg je mee wat de gevolgen zijn van deze kille veronachtzaming, de chaos die ontstaat in haar hoofd, de naar binnengekeerde angst, het nemen van verdovende middelen. Het hele verhaal lang wacht je tevergeefs op een wending in de vorm van een warme volwassene die opmerkt wat er gaande is, en M. beschermt.
Waar het grootste deel van het narratief zich afspeelt op het Nederlandse platteland, eindigt het in Antwerpen. Intrigerend en beeldrijk is de laatste scène waarin M. een bedelend meisje in het treinstation een zachtgele blouse aantrekt en bij haar aandringt om voortaan goed voor zichzelf te zorgen. Zelf haalt M. vervolgens net op tijd de trein, dit zijn de laatste zinnen uit het boek: ‘Een paar wagons verderop stak de man met de fluit in zijn mond een laatste keer zijn hoofd naar buiten. M. zwaaide naar hem met beide armen. De man deed een stap naar voren, plantte zijn voet tussen de deuren. Jij hebt geluk meisje, lachte hij, en hij trok haar binnen.’Het boek blijft nazinderen. Je vraagt je af waar M. naartoe reist, en of niet het bedelende kind, maar zijzelf het meisje is In de blouse met de kleur van een lentezon.