Darlah
Johan Harstad laat zich niet vastpinnen. Het lijkt alsof hij zichzelf als schrijver bij elk boek wil heruitvinden. En dat siert hem. Zo schreef hij onder meer een biografie over de Noorse cultband Motorpsycho ('Blissard'), een verhalenbundel ('Ambulance'), een experiment en pastiche op het misdaadgenre inclusief 252 eindnoten ('Heterdaad'), het succesvolle en prachtige 'Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?' en natuurlijk zijn magnum opus van 1230 pagina's ('Max, Mischa & het tet-offensief').
'Darlah: 172 uur op de maan' is Harstads enige young adult. Dat maakt dat ik dit boek niet zijn beste vind (hallo 'Max & Mischa'), maar het wel uitkies als Corona leesvoer voor mijn leerlingen. Het verhaal gaat over drie jongeren die uitgeloot worden om een week op de maan te vertoeven. Dat kan alleen maar fout lopen natuurlijk.
Darlah heeft misschien niet de psychologische finesse van 'Buzz Aldrin'. Het heeft niet de diepgang en de prachtige lange ritmische zinnen van 'Max & Micha'. Maar 'Darlah' lees je wel met een vaart die past bij het verhaal. En die spanning; het boek deed me op een gegeven moment letterlijk verschieten. Faut le faire. Johan, ik lees je graag.
Synopsis
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA organiseert een wereldwijde loterij: drie jongeren tussen de veertien en achttien jaar mogen een week - 172 uur - naar de maan. Miljoenen jongeren melden zich aan, onder wie Midori uit Tokyo en Antoine uit Frankrijk. Ook Mia uit Noorwegen is ingeschreven. Terwijl iedereen reikhalzend uitkijkt naar de grote trekking, raakt in een bejaardentehuis in Miami een gepensioneerde conciërge in paniek. Door zijn jarenlange post op een geheime luchtmachtbasis weet hij dat een nieuwe maanreis het einde van alles kan betekenen. Uit alle macht probeert hij de wereld te waarschuwen. Maar het aftellen is al begonnen.
