Een verzetsboek over een onderdrukkend kafkaiaans gevangenissysteem

Alleen de bergen zijn mijn vrienden van Behrouz Boochani: wat een boek! Dit schrijven, deze getuigenis, gaat door merg en been. Dit boek kon ik niet in één adem uitlezen, ook al omdat het niet altijd even gemakkelijk te begrijpen is. Deze memoires vormen niet alleen een verschrikkelijke tragische getuigenis vanuit de Australische gevangeniskampen voor vluchtelingen op het eiland Manus (Papoea-Nieuw-Guinea) maar vooral ook een diepgaande analyse van het onderdrukkende Australische gevangenissysteem dat er werd ingezet om mensen, wiens enige 'fout' het is om te vluchten van geweld en armoede en een ander leven te willen opbouwen, te folteren en hun waardigheid af te pakken.

Behrouz Boochani (Iran, 1983) is een Koerdisch-Iraanse journalist, mensenrechtenactivist, schrijver en filmproducent. Hij werd geboren in het westen van Iran. Hij werd vastgehouden in het gevangeniskamp op Manus Island van 2013 tot de sluiting in 2017. Hij moest er op het eiland blijven totdat hij pas in september 2019 samen met zijn mede-ex-gevangenen naar Port Moresby werd overgebracht. In november 2019 had hij een visum van 1 maand om te spreken op verschillende activiteiten in Nieuw-Zeeland en naar verluidt is hij ook na het aflopen van dit visum in Nieuw-Zeeland gebleven.

De afwisselend prozaïsche en poëtische memoires in Alleen de bergen zijn mijn vrienden tikte Boochani in als korte Whatsapp-berichten op een verborgen smartphone en werden zo van achter de hekken van Manus Prison naar buiten gesmokkeld.

Mijn complete recensie lees je op hebban.nl.