Origineel en verfrissend

“Chris heeft zich doodgereden op een plek waar hij niet had moeten zijn. Hij heeft tegen me gelogen. Waar ging hij naar toe? Of nee… waar kwam hij vandaan?”

Alice krijgt ‘s nachts telefoon van de politie. Haar man Chris heeft een dodelijk ongeluk gehad. Maar hij was op een andere plaats dan waar hij had moeten zijn. Voor Alice is dit moeilijk te geloven. Ze vertelt niets over de plaats van het ongeval aan haar familie en gaat zelf op onderzoek uit. Een bizar begin van een zeer amusant boek.

Het verhaal wordt vanuit Alice haar standpunt verteld en begint bij dag 0, de dag waarop Chris sterft. Ze woont met haar dochtertje Olivia (6 jaar) in Providence en is zwanger van een tweede kindje. Chris en zij vormden al meer dan 18 jaar een gelukkig koppel.

“Chris was heel huiselijk. Gehecht aan zijn gezinnetje. Gehecht aan mij. Er moest een verklaring zijn voor dit alles. Een goede verklaring.”

Voor Alice komt haar relatie nu onder verdenking te staan. Ze wil de waarheid doorprikken om zo zijn leugen te achterhalen. Dit wordt al snel een heuse obsessie. Op een slinkse manier komt ze in het bezit van de beelden van bewakingscamera’s en kan ze zo de route van Chris reconstrueren. In het autowrak vindt Alice, letterlijk en figuurlijk, de sleutel naar de waarheid… misschien.

De camerabeelden brengen haar naar Robin’s Island, een eilandje met amper 450 inwoners op een doorsnede van 10 kilometer. Ze is daar direct gekend als ‘de roodharige die één voet op het eiland zette en spontaan beviel’.

Alice, Olivia en baby Ruby verhuizen naar het eiland, want de hamvraag blijft ‘wat deed Chris op Robin’s Island’. Het gewoon aan de inwoners vragen? Een foto van hem tonen? Nee, Alice kiest niet voor de eenvoudigste manier. Ze gaat de bewoners bespioneren met verborgen camera’s, en hier gaat ze toch wel heel ver in. Gelukkig heeft ze Antonio aan haar zijde, de eigenaar van een spionagezaak. Hij verkoopt haar maar al te graag de nodige apparatuur. Het geld van de verzekering wordt hier gretig geconsumeerd bij haar zoektocht. Al snel komen er enkele eilandbewoners op haar verdachtenlijst. Maar verdacht waarvan? Alles is gebaseerd op vermoedens, niet op feiten.

Alice creëert een paranoïde wereld voor zichzelf. Ze is verslaafd aan obstakels en uitdagingen. Ze sleurt zelfs haar kinderen mee in haar bizarre tocht.

Dit verhaal is zo cynisch! Ik hou wel van dat humoristische tintje. Ik heb vooral genoten van Alice haar innerlijke monologen, steeds recht voor de raap. Ze is best een durfal, maar toch ook een beetje naïef. Zo iemand waar je wel sympathie voor voelt, maar ook toch medelijden.

“Dit soort innerlijke dialogen voerde ik al jaren, dus het was niet nieuw voor me en had niets met het trauma te maken. Ik ben enig kind, ik moest nu eenmaal goed met mezelf kunnen opschieten.”

En toch zit er ook een serieus kantje aan het verhaal. Dochtertje Olivia heeft last van obsessief gedrag, maar stelt ook rake vragen en doet knappe observaties. Hoe verwerkt ze de dood van haar papa? Een zeer mooie confrontatie tussen moeder en dochter.

De onderlinge band en de geheimen en intriges van de eilandbewoners zetten soms ook aan tot nadenken. Het verhaal eindigt met een onthullende terugblik, deze keer niet vanuit het oogpunt van Alice. De puzzelstukjes vallen uiteindelijk mooi op hun plaats. De verwijzingen naar avontuurlijke klassiekers bij het begin van een nieuw hoofdstuk passen steeds perfect bij de inhoud. En de legende van Mom’s Island is ook mooi verwerkt binnen het verhaal. Fijne extraatjes.

Dit debuut van Daniel Sánchez Arévalo, scenarioschrijver en regisseur, wist een plaats te bemachtigen bij de finalisten voor de Premio Planeta, de grootste literaire prijs in Spanje. Mij heeft hij alvast ook overtuigd. Zijn schrijfstijl sprak me direct aan, ik was meteen in de ban van Alice en haar eigenzinnige speurtocht. Ik vind dit een gedurfd geheel, een aangename mengelmoes van spanning, humor, romantiek en levenswijsheid. Thriller, roman én feelgood ineen.

Misschien houdt niet iedereen van die onderliggende humor en cynisme, maar voor mij was dit een ideaal vakantieboek. Hoogstaande lectuur, origineel en verfrissend. Alice op het eilandbeoordeel ik graag met vier zonnige sterren.

“Ik wist nog steeds niet hoe ik het moest noemen. Soms noemde ik het zijn leugen, dan weer zijn mysterie of zijn geheim.”