een verleden dat nooit een harmonische eenheid was,

Citaat : Het Valvert-lyceum bevond zich op het vroegere landgoed van een zekere Valvert, een vriend van de graaf van Artois die hij in de Emigratie vergezelde. Later werd hij officier in het Russische leger en sneuvelde in de slag bij Austerlitz, strijdend tegen zijn landgenoten in het uniform van het Izmaregiment. Van hem was alleen zijn naam over en een half in puin gevallen, roze marmeren zuil achter in het park... Mijn schoolkameraden en ik zijn onder de weemoedige bescherming van deze man opgegroeid en misschien dragen sommigen van ons er zonder het te weten nog het stempel van.

Review : In de omgeving van Parijs staat het lyceum Valvert, bestemd voor jongens uit rijke, liberale kringen. Deze jongens zijn vrijwel allemaal door hun ouders in de steek gelaten, het internaat vormt hun enige houvast in de wereld. Ze zijn niet thuis waar ze zijn, ze zijn door hun ouders gedropt. Er wordt wel betaald door de ouders. De kostschool is een kasteel, Valvert genaamd. Het staat op het platteland, in de buurt van Parijs. Het is Oudhollands ingericht. Aan de stok hangt een Franse vlag, dat is het enige Franse aan de school. De sfeer is streng, gedisciplineerd en militair. De directeur heet M. Jeanschmidt. Zijn bijnaam is Pedro. Jean is Frans, Schmidt is Duits en Pedro is Spaans. Uit zijn naam kan je opmaken dat hij zelf ook geen wortels heeft, net als de kinderen die daar op de kostschool zitten. De achternamen van de kinderen op de kostschool zijn ongeveer allemaal buitenlands, er is maar één Franse, namelijk Charell. De jongens studeren, beleven intense vriendschappen en avonturen, en gaan weer uiteen.

Zoals in al zijn boeken gaat het in deze roman van Modiano om een verleden tijd of liever om de herinnering waarin het verleden, als in een caleidoscoop, telkens wisselende gedaanten aanneemt. De verzamelplaats van de herinneringsbeelden is het internaat Valvet in de buurt van Parijs, waar de jongens door hun rijke ouders worden afgeschoven. Het leven op het internaat met zijn wrede en broeierige rituelen leeft voort, gekleurd door weemoed en daardoor geleidelijk aan geïdealiseerd, in de hoofden van de vroegere bewoners. De verteller ontmoet hen twintig jaar later en wanneer hij hun levensloop traceert kan hij vaststellen dat ze stuk voor stuk ontspoord zijn. Geen van hen heeft zijn draai kunnen vinden in het leven. Ze zijn gek of excentriek geworden, gevlucht in het Vreemdelingenlegioen of in de drugs, of simpelweg vereenzaamd. Valvert heeft de vorm aangenomen van het verloren paradijs. Het gaat het om de reconstructie van een verleden dat nooit een harmonische eenheid was, en het dus ook nooit zal worden, alleen kunstmatig als schijnbeeld.