'De heroïek van mijn eenzaam zijn' - interview met Ernst Löw
Door Katja Verbeeck.
Ernst Löw kennen we als zanger en acteur maar wat minder geweten is, is dat hij ook een paar boeken geschreven heeft. Begin oktober verscheen zijn nieuwste roman “ De heroïek van Mijn Eenzaam Zijn”. Uitgenodigd op zijn boekvoorstelling in het mooie Leienpaleis te Antwerpen om vervolgens een leuk interview te hebben bij hem thuis, wou ik weten wie deze man eigenlijk is. Hoogste tijd dus voor een portret!
Wie is Ernst verder nog buiten acteur, zanger én schrijver?
Je begint al met een moeilijke vraag. Ik weet niet wie ik ben, ik ga er immers van uit dat je altijd evolueert. Je bent niet. Elke gebeurtenis heeft op de één of andere manier invloed op je karakter. Ik probeer zo open mogelijk in het leven te staan. Ik wist als tiener al wel dat ik in de voetsporen van Herman Brood wou treden, ik wou vooral zingen en liedjes schrijven. Omdat Herman Brood in het Engels zong, ben ik in het Nederlands begonnen want ik dacht dat we niet met zijn tweeën op hetzelfde schip konden zitten.
Voel je je meer zanger, acteur of schrijver?
Ik kom uit een artistiek milieu dus ik weet donders goed het verschil tussen deze drie disciplines. Mijn broer is een waanzinnige gekend acteur in Nederland en die is écht een acteur. Zijn karakter verandert per rol die hij speelt, hij kruipt helemaal in dat personage. Zover ga ik niet als acteur omdat het mij niet zo interesseert. Daarom noem ik mezelf dan ook geen acteur.
Of ik de ziel heb van een zanger, daar begin ik ook alsmaar meer over te twijfelen. Muziek an sich interesseert me eigenlijk niet heel veel. Mijn vriendin Deborah Ostrega is een echte zangeres. Zij denkt anders over muziek dan ik. Ik zie mezelf meer als een zingende dichter. Dus misschien heb ik dan ook niet de ziel van een echte zanger, ik ben meer performer. Als ik aan het schrijven ben, kom ik wellicht het meest in de buurt van iets wat op mezelf zou kunnen lijken. Als ik 95 jaar en twee maanden word, zal ik misschien beseffen dat ik toch echt een schrijver ben. Dan zal ik tevreden zijn. (Als ik succesvol ben.) Anderzijds heb ik nu al twijfels. Ik heb op het moment namelijk helemaal geen inspiratie voor een volgend boek. Voorlopig ben ik uitgepraat.
Mijn eerste boek ‘En Wie Ben Jij?’ schreef ik in 2010. Het was op de realiteit gebaseerd. Mijn vorig boek ‘Een Doodgewone Dinsdag’, handelde over hoe ik de Lockdown periode doorkwam en het boek daarvoor ‘Te Warm voor Whisky’ ging over een hele vreemde auto rit die ik heb meegemaakt toen ik Deborah ging ophalen in Spanje. Het zijn dus boeken met verhalen uit mijn leven gegrepen.
Het boek ‘Advocaten Liegen Niet’ is weliswaar een fictief verhaal maar is wel geïnspireerd op werkelijkheid, over een naar echtscheidingsproces. Ik haal alles uit de werkelijkheid, heb niet zoveel fantasie. Daarom ben ik nu bang dat ik geen inspiratie meer heb, omdat ik al zoveel over mezelf heb verteld. Maar naar het schijnt komt dat soort angst wel vaker voor.
Waarom noemen ze jou de nieuwe Herman Brusselmans?
Mijn vorige uitgever, Aspect, las mijn boek ‘Te Warm voor Whisky’ en vond mijn schrijfstijl een beetje hetzelfde als die van Brusselmans. Ik hou geen rekening met woke. Ik heb mijn eigen taalgebruik. De schrijfvader van Brusselmans is Charles Bukowski en mijn schrijfopa is dat ook. Zou het dat zijn?
Wat is het verschil tussen dit boek en je andere boeken?
'De Heroïek van mijn Eenzaam Zijn' is het meest kwetsbare boek. In dit boek ben ik echt heel eerlijk. Ik beschrijf de pijn van een man die plotsklap verlaten is door zijn grote liefde. Aangezien de feiten zich in 2007/2008 afspeelden ben ik er echter eveneens heel goed in geslaagd om mezelf te kunnen relativeren.
'De Heroiek van mijn Eenzaam Zijn' is een monumentale roman over verliefdheid en verlangen. Wil je de mensen verleiden tot het lezen van je boek door de vermelding bloedeerlijk en bloedgeil of wil je de mensen een beetje shockeren.
Ik wil zeker niet shockeren, dat is helemaal niet interessant, daardoor verlies je de boodschap. Ik zeg er onmiddellijk bij dat als iemand zich geshockeerd voelt, ik daar niks aan kan doen. Ik zou het jammer vinden omdat mijn verhaal dan niet is aangekomen. Mijn moeder vindt het een walgelijk boek, ze denkt dat het aan onze generatiekloof ligt, ik denk van niet. Ik vind het jammer dat we niet op dezelfde lijn zitten wat mijn stijl betreft.
Met het ene meisje wis je het andere uit, schrijf je. Is het dan niet heel erg autobiografisch en meen je het dan ook?
Ik verklap niets, daar moet je het boek voor lezen. Het hangt er maar van af of je hart klaar is om genezen te worden. Onlangs kwam er een jongen naar me toe, met liefdesverdriet, hij had gehoopt dat ik ging luisteren naar zijn verhaal maar hij moet mijn boek lezen, daar staat het antwoord. Het hangt ook af van op welke manier de relatie gestopt is. De symptomen van liefdesverdriet zijn pijn en een gekraakt ego. En wat moet je dan doen? Zoveel mogelijk meisjes veroveren om dat gekraakt ego weer recht te krijgen? Daarna zal de verliefdheid wel weer komen? Dat hoop ik tenminste in het boek. Vandaar de uitspraak “met het ene meisje wis je het andere meisje uit”.
Hoe lang doe je gemiddeld over het schrijven van een boek?
Een maand of vijf, zes. Een jaar soms, maar gemiddeld kan het sneller gaan, dus ik schat dat ik er een zestal maanden over doe, ik schrijf dan ook wel elke dag. Uren en uren. Het nalezen vergt heel veel tijd en het schrappen vergt nadien ook veel tijd. Mijn uitgever ‘Good Stuff Books’ had bijvoorbeeld genoeg van het aantal sekspassages, dus zijn er ook weer aantal stukken weggelaten.
"Mijn grootste kracht is mezelf kwetsbaar durven opstellen"
Je legt met het schrijven van je boek een stuk van je ziel bloot. Is dat niet gevaarlijk?
Mijn grootste kracht is juist mezelf zonder problemen kwetsbaar durven opstellen. Door mezelf kwetsbaar op te stellen voel ik mezelf juist heel sterk. Mijn persoonlijke verhalen zijn ook mijn handelsmerk, alleen wou ik dat ik wat meer fantasie had, dan schrijf ik vlotter.
Wat heeft Herman Brood met jou te maken?
In mijn eerste boek ‘En Wie Ben Jij?’ beschrijf ik Herman Brood als mijn Jezus ervaring. Ik zag hem als jonge knaap op de tv en ik was helemaal verknocht. Dat is nooit meer weggegaan. Ik heb hem ooit ontmoet, maar ik had zoveel Pisang Ambon gedronken, was zo nerveus dat ik denk dat Brood me een hele rare snuiter gevonden moet hebben. Jammer. Want Herman Brood is mijn voorbeeld. Ik heb altijd zoals hij willen zijn. Tot ik 36 jaar was had ik nooit aan drugs gezeten maar toen ik dat dan begon te doen voelde ik me helemaal zoals hij. Nu ik geen drugs mee doe zie ik hem in een andere functie, als een goeroe.
Stel dat je laatste boek, dit dus, verfilmd zou worden…Welke acteurs zou je een rol geven?
Ik zelf vind me te oud voor de hoofdrol, dat zou niet kloppen. Mathias Schoenaerts, die zou de hoofdrol krijgen. Ella Leyers zou ook een rol krijgen, ze heeft iets, ze straalt erotiek uit. Wellicht is ze geen topmodel maar ik vind haar aantrekkelijk. Ik val niet op mooie vrouwen, ik val op aantrekkelijke vrouwen. Volg je me?
In je boek staat: “En zo verkreeg ik de naam van womanizer”. Vertel!
Zeker in de periode waarin het boek zich afspeelt was ik blijkbaar een echte vrouwenmagneet! Nu ben ik dat niet meer omdat ik geen vrijgezel ben. Deborah vindt echter dat ik dat nog steeds ben. Ik ben altijd vriendelijk tegen vrouwen. Ik heb geen al te groot ego en begrijp lang niet altijd dat een vrouw misschien iets van me wil. Ik zie het ‘gevaar’ niet.
In ’De Heroïek van Mijn Eenzaam Zijn’ beschrijf ik mezelf als womanizer, ik was er ook trots op. Het was een pleister op de wonde van mijn gekraakte ego. In de periode waar het boek over gaat was mijn doel een goede minnaar te zijn en verschenen er allerlei vreemde verzoeken op mijn gsm.
Is er plaats voor jou in de literaire wereld?
Absoluut! Al moet je wel zelf ervoor zorgen dat er aandacht voor je boek is. Je moet bij een uitgever zitten die zijn best voor je doet. Daarom ben ik zo blij met mijn huidige uitgever Good Stuff! Books.
Maar, het is een moeilijke weg. Antwerpen Leest is het eerste kanaal die op mij ingaat en ik ben hier heel blij mee. Als het boek af is, begint de tocht naar het publiek pas en die is veel zwaarder dan het schrijven an sich. Het is trouwens interessanter om een boek in eigen beheer uit te geven, dan verdien je meer. Het nadeel is dan weer dat jouw boek niet in de winkels komt te liggen en dat is toch wel een hele eer. In België ligt mijn boek nu in ongeveer dertig winkels en daar ben ik trots op.
Ben jij als Ernst Löw altijd jezelf?
Dat is een zelfde moeilijke vraag als de eerste. Wanneer ben je jezelf? Ik ben heel vaak alleen, dan voel ik me kiplekker. Vanaf het moment dat ik buiten, kom dan komt er een ander personage boven. Dan heb ik een enorme behoefte om sfeer te creëren en probeer ik mensen om me heen, een goed gevoel te geven. Eigenlijk is voor mij elke bijeenkomst een optreden.
Ben je zelf een lezer?
Ik lees te weinig. Twee jaar geleden organiseerden Deborah en ik elke week een literaire talkshow. Er waren twee schrijvers per week die kwamen, dus dan moest ik wel twee boeken per week lezen. Toen werd ik uiteraard gedwongen om te lezen.
Ik zie nochtans een gevulde boekenkast staan…
Als ik dan lees, lees ik de rauwe dingen, Arnon Grünberg bijvoorbeeld lees ik wel. Het boek ‘ Elementaire deeltjes” van Houellebecq vind ik ook top. Brusselmans steekt ook in mijn boekenkast. Ik vind eigenlijk bijna alles goed. Het boek 'Sletten en prinsessen' van Renate Breuer is ook een geweldig boek, ik heb de titel trouwens verzonnen. Over een vrouw die op zoek is naar seksuele bevrijding.
Welk boek ligt er nu op je nachtkastje?
'Willem en mijn wellust' van Jeroen Olyslaegers. Dat boek ligt hier omdat hij hier is wezen logeren en hij heeft zijn boek laten liggen.
Kan lezen therapeutisch werken?
Er heeft onlangs een man een boek van me gekocht als afleiding want zijn vrouw ligt in coma. Dat is toch mooi. Het enge en het mooie aan lezen is dat je je eigen verbeelding gebruikt om de beelden te creëren, bij de ene zouden dat waanzinnige beelden kunnen zijn terwijl dat bij een ander een flauw afkooksel kan zijn. Dat is het grote verschil tussen een film en een boek.
Je mag een avondje op stap met de auteur van je favoriete boek, met wie ga je dan op stap?
Ik zou natuurlijk Herman Brood noemen maar hij schreef alleen maar gedichtenbundels. Ik zou met Herman Brusselmans op stap gaan! Hij is echter redelijk saai, dat zegt hij toch zelf. Nee wacht Amelie Nothomb, ik vind haar een knappe verschijning. Ze schrijft zo gemakkelijk.
De laatste vraag, hoe zou jij jezelf omschrijven in drie woorden?
Teder, brutaal, gevoelig. En verlegen.
Bedankt voor dit boeiende gesprek!
