Een gesprek en een bijzondere leesclub met Yannick Dangre
Door Wendy Struyf
Op een koude en verregende donderdag kwamen lezers vanuit alle hoeken van België naar boekhandel Stad Leest. We gingen deelnemen aan de langverwachte leesclub rond de nieuwe roman Tussenjaren van dichter en auteur Yannick Dangre. Leesclub, boekhandel, drankje, vooruit-exemplaar en de aanwezigheid van de schrijver: een perfecte avond voor elke gepassioneerde lezer. Er was wel één addertje onder het gras: in het vooruit-exemplaar ontbrak het einde. Na de leesclub ging de auteur het einde zelf voorlezen. Voor het startschot van dit bijzondere evenement kreeg ik de kans om Yannick Dangre te interviewen.
Proficiat Yannick, spannend zeker?
Ja, zeer spannend na de lange stilte.
We hebben zeven jaar moeten wachten. Waarom deze lange stilte?
Ja bijna acht jaar, ik was mijn ankerpunten kwijt. In die tijd zat ik nog in een vorige relatie en woonde in Amsterdam. Om een nieuwe start te maken ben ik terug naar Antwerpen verhuisd. Deze nieuwe start verliep wat moeizamer dan ik had verwacht. Het duurde twee tot drie jaar tot ik helemaal op mijn plooi was. Godzijdank, ik ben in stabieler vaarwater terechtgekomen op alle vlak. Langzaamaan ben ik terug beginnen schrijven. Toen ik dit verhaal voelde, had ik al snel door ‘I’m into something good’.
In je verhalen kies je voor oudere hoofdpersonages, ook in deze nieuwe roman Tussenjaren schrijf je over de 61-jarige Charles. Waar ligt de kiem om rond deze personages je verhaal te schrijven?
Mijn interesse ligt meer bij oudere personages. Mensen die op hun leven kunnen terugkijken, ze hebben een verhaal te vertellen. Twintigers stressen om goede levenskeuze te maken, maar ze kunnen nog op hun keuzes terugkomen. Natuurlijk hebben zestigers nog tijd, wel kunnen ze al terugkijken op hun levenskeuzes: ‘Hoe ben ik hier beland, ben ik beland waar ik wilde in mijn leven.’
‘Waarom is de gelukkigste fase van je leven de enige waarin je koste wat het kost al naar de volgende wilt?’ een vraag die hoofdpersonage Charles stelt in je boek Tussenjaren. Ook in je vorige roman De idioot en de tederheid las ik ‘Geluk heeft maar één eigenschap: je vergeet het onmiddellijk.’ Lees ik hier een boodschap doorheen de woorden?
Oh, geluk is iets waar iedereen mee worstelt. Elke mens wil natuurlijk gelukkig zijn. Het is iets heel menselijk dat geluk door je handen glipt. De boodschap is wat dubbel, probeer geluk vast te houden, maar als je te hard knijpt ben je het geluk weer kwijt.
Een groot deel van het boek speelt zich af in Napels. Een plek die je na aan het hart ligt?
Sinds mijn puberteit heeft Italië echt indruk op mij gemaakt. Natuurlijk ben ik niet de enige ter wereld die van Italië houdt, heel wat mensen delen deze liefde. Mijn fascinatie voor het land is groot, Ik ben zelf even Italiaans gaan studeren. Als 18-jarige ben ik naar Napels gereisd. De stad heeft een grote indruk op me gemaakt. Toch ben ik doelbewust niet teruggegaan uit angst de impressie kapot te maken. Ik wou het droombeeld van mijn 18-jarige ik vasthouden. Dat beeld heeft het verhaal deugd gedaan. Tijdens het schrijven heb ik Google Maps gebruikt, het was alsof ik terug door de straten van Napels wandelde. Wie weet ga ik later nog wel eens terug.
Je schrijfstijl in Tussenjaren is zeer poëtisch, is hier de dichter aan het woord?
Ja, ik blijf natuurlijk dichter. Deze poëtische keuze maak ik echt wel bewust. Mijn bedoeling is om zinnen of wijsheden mee te geven. Volgens mij lees je daarom ook literatuur, door het leven van de personages krijg je bepaalde inzichten of voel je een soort herkenning.
Je bent schrijver en dichter, is het moeilijk een keuze te maken tussen een dichtbundel of roman?
Vroeger was de keuze moeilijker. Nu heb ik steeds meer het idee dat ik beide kan uitwerken in een verhaal. Poëtische beelden, spannende opbouw, gedachten van personages, je kan meer verwerken in een roman. Dat wil niet zeggen dat ik geen gedichten meer ga schrijven. Ik moet wel bekennen dat mijn focus meer naar de roman is verschoven.
Wordt het voor de lezer terug zeven jaar wachten of staat er iets te wachten?
Nee, ik voel het écht terug. Na vier jaar begon ik wel te twijfelen aan mezelf. Het boek is eigenlijk een bevestiging: ‘ik kan nog schrijven’. Als je even terugkijkt heb ik op zeven jaar tijd zeven boeken geschreven. Daarna volgde zeven jaar stilte, nu hoop ik op zeven vette jaren. De zin is er terug om te schrijven, natuurlijk is het gevaarlijk om dit uit te spreken. Weet je, confronteer mij daar later nog maar eens mee (lacht).
Yannick goed, we hebben een afspraak binnen 7 jaar.

Na dit gesprek was het tijd om het boek Tussenjaren boven de doopvont te houden tijdens een bijzondere Leesclub.
De lezers werden uitgenodigd om plaats te nemen in de boekhandel. De sfeer om tussen de boeken te zitten, maakte het plaatje compleet. De avond werd ingezet door een hartverwarmend welkomstwoord van boekhandelaar Wouter Cajot. Meer dan twintig lezers stelden zich voor, van jong tot oud, van Limburg tot West-Vlaanderen, van Antwerpen tot Oost-Vlaanderen.
Tijd om naar het verhaal te gaan, het boek verschijnt op 6 februari:
Zal ze er zijn? Met die vraag stapt Charles de luchthaven binnen. Dertig jaar eerder is Sylviane, zijn eerste vrouw en moeder van hun dochtertje Claudia, met de noorderzon verdwenen. Het enige wat ze achterliet: een brief met de belofte om elkaar drie decennia later terug te zien in Napels.
Gedreven door onopgeloste vragen, en zonder iets tegen zijn gezin te zeggen, besluit Charles te vertrekken. Op Italiaanse bodem wordt het verleden ogenblikkelijk als een zandstorm in hem losgewoeld. Terwijl de Napolitaanse zon ongenadig op hem inbeukt, vraagt hij zich met elk naderend uur af of Sylviane op de afspraak zal zijn en waarom hij hun dochter nooit de waarheid heeft verteld.

Onder de deskundige begeleiding van Wouter fileerde de leesclub het verhaal, wisselde gedachten uit en vuurde vragen op Yannick af. Uitspraken zoals ‘de personages zijn echt moedig’ tot ‘oh nee Charles is echt een loser’ passeerden de revue. Personages en verhaal waren onder onze huid gekropen en namen ons bij de lezershand. Ook de bewondering voor de beeldende en poëtische pen van de schrijver werd meermaals herhaald.
Toch bleef er maar één prangende vraag onbeantwoord: ‘Wat met het langverwachte einde?’ Terwijl Yannick het einde voorlas gingen lezers op het puntje van hun stoel zitten. Sommige met de ogen gesloten, andere met een ongeduld op wat komen zou. Maar allen gedreven door dezelfde nieuwsgierigheid. Het laatste woord viel en gezichten spraken boekdelen. Onmiddellijk barstte de laatste discussie los, over één ding waren we het eens: ‘Tussenjaren laat je stilstaan bij je eigen levenskeuzes’.
Wouter Cajot sloot de leesclub af met de mooie woorden: ‘Zeg nu zelf, Tussenjaren heeft een internationaal allure.’
Een evenement met een gouden boeken-randje. Om te bekomen van de langverwachte spanning sprak ik met een aantal bookstagrammers.
- Stadlezer Els van dingendiefijnzijn: "Zo fijn om medelezers te ontmoeten. En het concept: het einde niet weten! Super spannend. Doet je ook langer nadenken over het boek."
- Bookstagrammer Samantha van Samantha’s boekenhoekje: "Ik vond het een leuk en origineel evenement. Ik heb erg genoten van het boek en het was een unieke ervaring om het einde voorgelezen te krijgen door de auteur zelf."
- Bookstagrammer Annelies van annelieshart: "De spanning werd door dit evenement niet alleen in het boek opgebouwd, maar ook rond het boek. De onthulling van het einde kwam dus nog harder binnen. Het was verrijkend om met de auteur over bepaalde keuzes te kunnen praten en met andere lezers over hoe zij zich voelen bij bepaalde personages. Voor herhaling vatbaar!"
Met het einde in mijn boek trotseerde ik regen en wind en stuurde deze woorden naar een vriendin:
‘Eindelijk, ik kan terug ademen. Ik weet het einde van Tussenjaren!’
