Van jong meisje tot stervende oude vrouw

Met een immense tederheid en genegenheid beschrijft de wereldberoemde Frans-Marokkaanse schrijver Tahar Ben Jelloun in het boek Yemma de lichamelijke en geestelijke aftakeling gedurende de laatste levensjaren van zijn moeder. Vermits hij psychiater van opleiding is kan hij ook heel waarheidsgetrouw de hallucinaties die de ziekte van Alzheimer veroorzaakt tot in het kleinste detail beschrijven.
Net zoals iedereen die een geliefd persoon door dementie ziet wegkwijnen, heeft hij het psychisch en fysisch enorm moeilijk. Enerzijds zou hij voortdurend bij haar willen zijn maar anderzijds zou hij mijlenver van haar vandaan willen zijn om deze afgrijselijke toestanden niet hoeven mee te maken.

In een Arabische cultuur zorgt normaal een dochter voor een zieke moeder. Maar de enige dochter is zelf depressief geworden na het plotse overlijden van haar man. De schoondochters denken er niet aan om deze zorg op hen te nemen. Dus rest er ofwel een verpleegtehuis of wel de betaalde hulp van een kennis. Er wordt geopteerd voor de tweede keuze.
Deze hulpverlenende vrouw is nu niet de zachtzinnigheid in persoon, maar het is ook niet makkelijk om iemand die incontinent en volledig hulpbehoevend is en ook nog constant wartaal uitkraamt, vierentwintig uur op vierentwintig uur én accuraat én met een engelengeduld te moeten omringen.

Yemma is een totaal ander boek dan we van deze auteur gewoon zijn. Het is een zacht boek, non–fictie ook. Toch is hij er in geslaagd het leven van zijn moeder, waar ook een stuk van zijn eigen leven in verweven zit, van jong meisje tot stervende vrouw op uiterst fijne manier onder woorden te brengen. Het moet de droom van elke moeder zijn om zo mooi literair geportretteerd te worden door een van haar kinderen.
Een adembenemend mooi boek.