Wolf

Wolf van Lara Taveirne deed me naar adem happen, gaf me rillingen en deed de tranen over mijn gezicht stromen.

Ze geeft woorden aan gevoelens van onpeilbaar diep verdriet, maar ook aan gelukzaligheid. Haar schrijven ligt als een sterrendeken over de pijn en het verlies van haar kleine broer. En nog voor ze het in het boek verwoordde was ik ook als de dood voor het eindpunt (van dit boek) waar niemand wil aankomen. Alsof het dan echt wordt.

Wat moedig van haar om deze reis te delen.