Lezen met de krop in de keel.

Verdomd, wat heeft dit boek mij omvergeblazen, het gebeurt niet altijd dat men met woorden zoveel emoties kan losmaken.

Reeds verschenen in 2013, opgemerkt debuut, dat wel, maar Kris Van Steenberge is niet bepaald gekend bij het grote publiek, zelfs niet bij lezers en dit volledig ten onrechte. Woesten, het epische verhaal over een familie, verteld achtereenvolgens vanuit het perspectief van de moeder, de vader, de twee zonen afzonderlijk en als laatste de beiden samen. Het laat de auteur toe zijn personages tot op het bot te ontrafelen, laat de lezer nadenken over schuld en boete en waarschuwt voor de gemakkelijke veroordeling, de beschuldigingen zonder nadenken.

Meer nog dan het verhaal op zich, is het de taal die mij bijblijft: mooie, lange volzinnen, vol beeldspraak, dialogen die het geheel ondersteunen en stilistisch een leesfestijn. Het mag duidelijk zijn dat deze auteur meer aandacht verdient, we gaan hem lezen en we gaan hem volgen.

Diegenen die hem willen wegzetten als een streekauteur, wat daar ook al mis mee zou zijn, ik plaats hem op dezelfde hoogte als Eric Vlaminck, Leo Pleysier of een Walter van den Broeck, woordkunstenaars die vanuit de eigen streek de wereld verkennen.