Indrukwekkend!

Vlucht. Door Charlotte Mcconaghy.

Wat een debuut. Dit boek heeft me omvergeblazen. Het is super intens. Intens donker, triest, hard, pijnlijk. Maar ook intens liefdevol, passievol, hoopgevend, ontroerend. Vlucht leest als een spannend boek, een memoir, een dagboek, een reisverhaal en een dystopie in één. Elk woord, elke letter is helemaal op zijn plaats. Mooi, mooi, mooi.

Door een massa-extinctie zijn bijna alle dieren uitgestorven. Franny, ornithologe, zet alles op alles om de (laatste) trek van de noordse sternen te volgen. Ze kan Ennis, de kapitein van de Saghani, overtuigen om haar mee te nemen door hem te beloven dat deze vogels hem naar een grote visvangst zullen leiden. Je voelt aan alles dat er meer achter zit. Voor Franny, maar ook voor Ennis. Eigenlijk heeft iedereen aan boord van de vissersboot wel een eigen reden om mee te gaan…

Hoe verder ze op weg gaan, hoe verder we via herinneringen en brieven teruggaan in het donkere verleden van Franny. Het volgen van de sternen, het ontrafelen van het verleden, beide zijn spannende verhaallijnen die je aan het boek geluisterd houden. Maar niet spannend als in één of ander flauwe thriller. De personages zijn stuk voor stuk (falende) mensen van vlees en bloed. Ze maken (foute) keuzes, twijfelen, hebben de moed niet, voelen een drang om te dwalen, houden hartstochtelijk veel van het leven (al beseffen ze dat vaak zelf niet eens).

De massa-extinctie, die zich in een wereld als de onze afspeelt, geeft het boek een extra pijnlijk kantje, het houdt ons een spiegel voor. Rauw, ruw, ongepolijst, compromisloos, intens; zo zou je de meeste personages uit het boek kunnen omschrijven. Geen makkelijke mensen en toch nestelen ze zich heel snel in je hart. De natuur, vooral de zee, is een indrukwekkend mooi extra personage. Met oog voor schoonheid en detail maar ook met kennis en boordevol liefde beschreven.

Ik zou nog zo veel over dit meesterwerk kunnen schrijven maar lees het gewoon zelf. Laat je veroveren.