Grond onder de voeten van een nieuw bestaan

Citaat : Dichten is gaan/

Dichten is gaan. De wandeling herhalen./

Voor waar houden wat waargenomen werd./

Er licht aan toevoegen, de wind tot liggen dwingen./

Het is: nog beter zoeken, tot bekende wegen/

steeds minder wennen – je je vreemder waant/

dan toen. Nog vreemder. En tijdstip, dag/

en het seizoen zich van betekenis ontdoen/

voor je die geven kunt. De stomste dingen/

zich weigeren te houden aan hun stilte/

en nu pas munt slaan uit je open blik. Het is/

zo ik-loos mogelijk verdwalen en verdwijnen/

in wat je niet gezien hebt toen je eerder ging./

Je voetstappen weerklinken als de zijne,/

tot lopen nauwelijks meer lijkt op herinnering/

aan lopen. Daar, in dat wijde park, met hem./

Je houdt vrijwillig passen in, blijft hopen/

dat je mag stilstaan in de trilling in zijn stem./

Review :

Désanne van Brederode(1970) is filosoof en schrijfster. Naast een zevental goed ontvangen romans publiceerde zij ook essays en beschouwingen, en is zij een veelgevraagd spreekster op het gebied van zingeving. En nu, bijna 25 jaar na haar debuut (Ave verum corpus, 1994) verschijnt haar eerste dichtbundel.In haar werk is ze maatschappelijk betrokken; haar gedachten zijn op de menselijke maat gesneden en soms met een scheutje religieuze waarden vermengd. Verzonnen grond is haar eerste poëziebundel waarin ze met vierenvijftig gedichten stevig aftrapt, maar zich ook overwegend lijdzaam en aftastend opstelt.. Verzonnen grond is een interessante bundel om je in te verdiepen. Het lijkt een spiegel van waar de dichter momenteel staat, met twijfels, overwegingen, meningen en intenties. Met een nog onbevangen manier van poëzie schrijven. Ze kijkt omhoog naar voorgangers naar wie zij soms letterlijk verwijst (Menno Wigman, Joost Zwagerman), zonder hun stijl te kopiëren. Mooi is ook het ‘Te laat advies aan Rilke’, waarin zij nogal brutaal met de dichter in discussie gaat over diens beroemde gedicht ‘Herfst’.

Toch is haar woordkeuze weloverwogen, en zoomt in op soms behoorlijk tegenstrijdige gevoelens. Hier en daar laat dat een aardig neologisme opbloeien als ‘nijgdrang’ of ‘het ei-groenste e-mineur’.

Het verlangen naar de geliefde die het huis heeft verlaten, en het zoeken naar grond onder de voeten in een nieuw bestaan, wordt op verschillende manieren belicht.

De taal van Van Brederode is afgewogen en is beeldrijk wat de gedichten levendig maakt.

De rust die schuilt in haar taal weerspiegelt niet de wanhoop die ze beschrijft. Dit maakt dat de toon van de gedichten een prettige afstandelijkheid heeft, zoals in bijvoorbeeld 'Hoe missen schijnt te moeten'.

Ze dicht op klank, op ritme, naast de natuur en de seizoenen is afscheid nemen en alleen de weg vervolgen een belangrijk thema in de bundel. In de eerste twaalf gedichten staat dit thema centraal, en ook verderop in de bundel komt het meermalen terug.

Dichten is gaan. De wandeling herhalen./Voor waar houden wat waargenomen werd..

Zeer mooi zijnde fraaie vertakkingen die ontstaan vanuit een wat troebele hoofdstroom.