Lachen en huilen

Morgen en morgen en morgen. Door: Gabrielle Zevin.

Soms voel je dat je een boek moét lezen. Het trekt aan je, je blijft het tegenkomen, het laat je niet los. Ken je dat gevoel? Ik had dat met Morgen en morgen en morgen.

Een boek over gamen, iets waar ik niets van weet, iets wat ik nooit gedaan heb. De mensen waarmee ik sprak en die het al lazen waren niet echt enthousiast. Ik probeerde het boek te negeren maar het bleef me aantrekken. Dus las ik het toch. 5 dagen vertoefde ik in de wereld van Sam en Sadie, werden ze mijn vrienden en veroverden ze onherroepelijk mijn hart. 415 pagina’s in 5 dagen, dat is in mijn geval traag lezen. Meestal duidt dat erop dat het geen goed boek is maar in dit geval was het het tegendeel: ik vond het zo goed dat ik het leesplezier zo lang mogelijk wou rekken.

Is dit één van de beste boeken van 2023 tot hiertoe? Zeer zeker! “Briljant. Eén van de beste boeken die ik ooit heb gelezen.” zegt John Green op de achterflap en ik ben het helemaal met hem eens. Zevin’s boek heeft trouwens wel iets weg van de boeken John Green; het is young adult van een hoger niveau. Met personages die zich in je hoofd en hart nestelen, die je vrienden worden, je herkent je in hen. Emotionele strubbelingen, psychische problemen, ziekte, de dood; geen onderwerp is taboe.

Daarnaast doet Morgen en morgen en morgen ook denken aan Normal People; qua onlosmakelijk met iemand verbonden zijn. Met Een klein leven heeft het ook één en ander gemeen qua vriendschap en trauma (en een lichamelijke beperking). Met Daisy Jones and the Six (én Utopia avenue) heeft het de issues van samen werken en leven gemeen. (Het boek smeekt trouwens om een verfilming of verserie-ing.) Maar bovenal is het een Zevin. Met niets te vergelijken, al doe ik dat wel, hahaha.

Dit is een boek dat je van pagina één meesleept. Het verhaal ontroert, is bij wijlen spannend en zit boordevol weetjes - niet enkel over gamen; Macbeth, Dickinson en Hokusai komen ook voorbij bijvoorbeeld. De personages zijn stuk voor stuk levensecht (in al hun falen en tekortkomen) en boeiend. Het is een coming of age verhaal dat speelt met tijd en perspectieven. Het is een ode aan de liefde, de vriendschap én de overledenen. Want niemand gaat ooit echt dood, ze blijven in je hoofd aanwezig.

Zevin liet me lachen en huilen, op mijn vingers bijten, vertragen, versnellen, onderlijnen (er staan een paar prachtige zinnen en ideeën in), én mijzelf vervloeken dat ik nooit een gamer ben geworden ;) Het is 30 jaar in 415 pagina’s en het laat je nooit meer los. Prachtige cover, nog prachtiger boek!