Strengel vraagt wat geduld

Ik las eerder Kinderjaren van Jona Oberski, een autobiografisch verhaal dat voor het eerst in 1978 werd uitgegeven. Vanuit het oogpunt van een achtjarig jongetje vertelt Oberski over de Tweede Wereldoorlog en het verblijf in een concentratiekamp. Na dit pakkende verhaal was ik natuurlijk heel benieuwd naar Strengel.

Strengel bevat 35 brieven die aan Liz zijn geschreven. Aanvankelijk blijft alles een beetje vaag. Wie is Liz? Het hoofdpersonage schrijft over wat hem bezighoudt. Er schuilt blijkbaar een diepgewortelde angst in deze man. De Oorlog trekt nog steeds aan hem. Alles staat ermee in verbinding en overheerst zijn gevoelens. De herinneringen blijven onuitwisbaar. Door hierover te schrijven probeert hij er beter mee om te gaan.

“Ja, je hebt die oorlog onvermijdelijk in je, dat is pijnlijk, geef eraan toe op momenten dat het moet, klamp je er niet aan vast, laat de pijniging weer wegvliegen…”

Strengel is niet eenvoudig en vraagt toch wel wat geduld. Ik kon niet alles meteen plaatsen, het was moeilijk om echt vat te krijgen op het geheel. Maar langzaamaan komt er meer duidelijkheid en ga je de briefschrijver beter begrijpen.

Hoe zijn vader en moeder hem verzekerden altijd bij hem te blijven, maar toch voorgoed uit zijn leven verdwenen, hoe in De Oorlog zijn bestaansrecht werd ontkend… zijn wantrouwen en angst komen in sommige framenten zo intens tot uiting.

Jona Oberski bewaart in Strengel de anonimiteit van het personage dat de brieven schrijft. Het is iemand die zijn vertrouwen aan de auteur heeft gegeven omdat ze eenzelfde geschiedenis delen.

Strengel is zeker geen gemakkelijk boekje, maar het bevat absoluut interessante passages en zet aan tot reflectie. Hebben we eigenlijk iets geleerd uit het verleden? Zal het ooit veranderen?

Ik laat Strengel nog even bezinken…