Van een mooie tafel kan je niet eten

Kristien De Wolf (Sint-Niklaas, 1969) debuteerde in 2017 in de Extazereeks met Rotgeluk, een bundel eigenzinnige verhalen waarin haar groot talent in elk opzicht tot wasdom komt. In haar volgende werken: Ava Miller en Regensoldaten wist ze met haar enorme taal-en stijlvaardigheid hoge toppen te scheren. Haar nieuwe roman Mooie Jo heb ik met stijgende bewondering gelezen. De personages zijn zo sterk dat ze stuk voor stuk een stevige greep op het niet alledaagse verhaal hebben.

Het hoofdpersonage Jo is een bijzonder knappe jongen. Hij weet dat trouwens zelf en is daar niet altijd even gelukkig mee. Tijdens zijn jeugdjaren voelt hij zich niet zo goed in zijn vel en op zoek naar het hogere besluit hij om in een kloosterorde in te treden, waar hij in een bijzondere wederzijdse fascinatie met een priester, de overste nog wel, verstrikt raakt. Die priester tracht zich op lichamelijk vlak te beheersen maart leert Jo drinken, schenkt hem een wagen en neemt hem mee als reisgezel en als chauffeur naar congressen en contacten met andere kloostergemeenschappen.
Net voor zijn priesterwijding treedt een gefrustreerde Jo alsnog uit en stort zich als ‘bijna priester’ in het bruisende uitgaansleven van de jaren 70 vorige eeuw en leert omgaan met zijn homoseksualiteit. Hij ontmoet er ook Felix, met wie hij een innige relatie aangaat die levenslang zal duren. Tussen alle ups en downs trachten ze in harmonie samen te leven ook al blijft de priester uit Jo’s verleden in hun relatie rondwaren.
Mooie Jo is een zeer rijke roman met een verhaal over onbegrip, liefde en zoeken naar een eigen leven in een wereld vol taboes in een tijd , de jaren zeventig, waarin velen verlangden naar vrijheid.

Mooie Jo is door zijn geniale opbouw onder mijn huid gekropen en zal daar nog lang nazinderen. Tevens ben ik wat blij dat ik moeders mooiste niet ben…