De ingewikkelde oorlog tussen vrouwen en mannen en de enige rust in de overgangen tussen de veldslagen

“Mijn zeven vaders – Andrev Walden” *****

Wanneer weet je dat iemand een vader wordt en wanneer hij eindigt?

Andrev zegt van zichzelf dat hij zowat de enige jongen zonder eigenschappen is, niks bijzonders dus, maar hij heeft een glasscherp observatievermogen en een unieke kijk op de dingen en de wereld en op een dag, zegt iemand hem, valt er misschien wel een schrijver van hem te maken.

Hij hoeft niets te verzinnen, want wat hem is overkomen is bijzonder genoeg om in zijn geheugen te zijn blijven hangen. Hooguit ‘zit het verstopt in het meest alledaagse, zoals de kleur van het kussen op een ligstoel in een botenhuis waar iets bijzonders gebeurde.’

Hij heeft een echte vader, die hij nooit gezien heeft maar volgens zijn moeder lang haar heeft, zoals een Indiaan, en dat biedt perspectief, als hij op een dag voor de deur zal staan.

Er zijn de stiefvaders die moeder en haar vriendin Wolkje rotmannen noemen, en Andrev zelf ook, maar ze lijken je steeds weer te overkomen, met hun geld maar ook met hun losse handjes, en dan moet je aan hen ontsnappen en weer een ander huis vinden.

Er is zijn moeder die haar haar met henna verft en kleren voor hem breit, want ze is tegen synthetisch, en die door het zusje… Neen dat moet Andrev je maar zelf vertellen, ik ga geen kind verraden en hij schaamt zich al genoeg: zonder die speciale eigenschappen en met zijn geverfde wollen kleren en omdat een meisje van de klas op een keer de wc-deur heeft open getrokken, toen hij… Daarom dus.

En vanwege zijn hormonen. Uiteraard vanwege zijn hormonen. Maar wat dat betreft is hij dan toch weer een beetje normaal, niet zo heel anders dan zijn beste vriend Cycloop.

Hartverscheurend en hartverwarmend, ontroerend en grappig, wijsheid uit een kindermond (of een oude ziel in een jong lijf).

Met zijn toon zit Walden ‘er bonk op’, en die als volwassen schrijver nog zo te kunnen ‘pakken’ is een kunst op zich.