Even weg van de wereld
Net mijn derde Dillon verslonden en nog even aan het nagenieten. De cover sprak me totaal niet aan, te fluffy, maar het verhaal is even sprankelend als in haar vorige boeken.
Lucy Dillon speelt het klaar om telkens opnieuw hoofdrolspeelsters te creëren die je instant als beste vriendin wil omarmen. In dit geval is dat Caitlin, mama van Nancy en Joël, die gaat scheiden van Patrick. Patrick is de broer van Eva. Zij is een paar jaar geleden weduwe geworden en is nog volop bezig om haar leven weer op poten te krijgen. Door het mislukken van Caitlins huwelijk komen zij en Eva dichter tot elkaar.
Tijdens het lezen ga je mee leven met de perikelen van Caitlin en haar kinderen, die van Eva en haar hondjes en uiteindelijk de avonturen die ze allemaal samen beleven (denk aan instortende plafonds, een uitgebroken stier en gemorste koffie).
Mijn grootste wens is geen boek over scheiden en rouw, hoewel het daar ook over gaat. Dit is vooral een verhaal over liefde. Liefde die uitdooft, opflakkert, op waakvlam staat. Liefde voor je kinderen, je huisdieren, je familie. Het gaat over leven, met alles er op en er aan; het mooie én het minder mooie.
Leven, graag leven, sprankelend en met volle goesting.
Dat Dillon goesting had om dit boek te schrijven is duidelijk. Het enthousiasme spat van elk blad. Ik heb Mijn grootste wens dan ook heel graag gelezen. En ik kan niet wachten om een volgend boek van haar te lezen!
