Luchtig en analyserend
Maximes obsessie is het opmerkelijke romandebuut van de Vlaamse kunstschilder Robert Devriendt. Net zoals zijn kleine schilderijen naast elkaar geplaatst een verhaal vertellen, is het boek ook opgebouwd uit fragmenten die een knap geheel vormen.
Twee caravans en een bouwvallige boshut op het Domain d’Illusion vormen de woonplaats van Maxime. Hij heeft drie jaar geleden de kunstwereld de rug toegekeerd en leeft nu afgezonderd. Maxime heeft een uitgebreide verzameling artefacten, kleine vondsten uit de buurt en uit de kringwinkel. Lippenstiften, een t-shirt, nagellak, motorhandschoenen,… Samengebracht vormen ze voor hem verhalen. Nu is Maxime op het idee gekomen om mensen uit te nodigen, personages, die ook in zijn tafereeltjes passen.
En zo maakt hij kennis met Edith. Haar man is notaris, maar hun huwelijk stelt niet veel meer voor. De echtgenoot bezorgt haar enkel een financieel voordeel. Edith arriveert in haar Porsche Panamera. Zij moet enkele poses aannemen, met Maxim als enige toeschouwer. Hij neemt elke beweging in zich op, elke detail. Geobsedeerd kijken. Hoewel haar bezoekjes meestal niet lang duren, ontstaat er toch een bijzondere band tussen deze twee zielen.
“Meer en meer is ze verslaafd geraakt aan de geur van hout, aan de korte gesprekken en haar unieke plaats in de boshut.”
De lezer maakt ook kennis met de buurman, een taxidermist, en zijn vriendin Naima. Later komen daar nog een paracommando, de apothekeres, een pooier en een galeriehouder uit New York bij. Een bijzonder allegaartje! Allemaal kleine verhalen die uiteindelijk samen een verbintenis vormen. Mooi gedaan!
Iedereen wil op zijn manier gebruik maken van Maximes talent, iedereen heeft zijn eigen motieven om hem weer aan het schilderen te krijgen. Maar blijft de kunstenaar trouw aan zichzelf of houdt hij rekening met de verwachtingen die men van hem heeft? Kan hij de confrontatie met de buitenwereld, met de werkelijkheid, terug aan?
Ik heb genoten van de opbouw, de inhoud en de schrijfstijl van dit boek. Het verhaal begint een beetje filosofisch en mysterieus. De leefwereld van Maxime fascineerde me direct. Ik voelde me bijna als een indringer in zijn leven. Naarmate er meer personages werden geïntroduceerd, bouwde de spanning op. Ik had niet verwacht dat het verhaal bijna een detective zou worden. Het was even wennen aan de andere toon, maar ook fijn om te lezen hoe alles mooi samenvloeide. En dan die epiloog, schitterend! Hier werden mijn bedenkingen over de overeenkomsten tussen de auteur en het hoofdpersonage zo goed in verwerkt, het voelde bijna als een illusie. Een verhaal in een verhaal.
De schrijfstijl toont dat Robert Devriendt ook een woordkunstenaar is. Hij maakt soms kleine schilderijtjes met zijn beschrijvingen.
“Aan de rand van de weg tekenen de kruinen zich haarscherp af tegen de roze avondlucht en het vaal blauwgroen van het achterliggende dennenbos. Hoe al die nuances en verschillende materies benoemen?”
De verwijzingen naar kunst van Géricault, John Everett Millais en Vermeer zijn mooi geïntegreerd in het verhaal. Zeker een pluspunt voor de kunstliefhebbers. Ook aan de kaft en vormgeving is aandacht besteed. Is de wolf het werk van de taxidermist? En hoe houdt dit verband met het verhaal? Waarschijnlijk heb ik niet alle lagen in dit boek ontdekt, er zit veel zoveel moois en interessants in verwerkt. Luchtig of analyserend, het is een fijn boek.
“We kunnen ons een hele rits vragen stellen over de inhoud en het concept van het boek, waarop geen eenduidige antwoorden te vinden zijn.”
Robert Devriendt heeft me zeker overtuigd met zijn debuut, 4 mooie sterren!