24 uur waanzin

Nico Dorlas zit samen met zijn advocaat Ernst Quispel in een verhoorkamer van de politie. Ze kijken samen naar de live beelden van twee begrafenissen, een daarvan die van de vader van Dorlas. Zo begint het verhaal. Hoe en waarom Dorlas daar terecht gekomen is, lees je daarna in pakweg duidend bladzijden.

Van in het begin kruip je als lezer mee in het hoofd van Dorlas, succesvol copywriter op zijn retour bij een groot marketingbureau. Zoals van der Heijden met woorden en zinnen strooit, zo meander je ook door de gedachtengang van Dorlas. Aanvankelijk nog intelligent verzanden zijn hersenspinsels steeds meer in waanzin. Waanzin die niet alleen beperkt blijft tot in alcohol gedrenkte ideeën maar wordt omgezet in een zeer actieve, helse nacht. Naast een stevige kijk op de fantasie van Dorlas komt ook zijn traumatische jeugd uitgebreid aan bod. Toch heb ik op geen enkel moment medelijden met het personage, zijn karakter doorkruist fijntjes het misbruik dat hij als kind heeft meegemaakt.

Van der Heijden heeft zonder weerga een prachtige schrijfstijl. Ik ben jaloers op zijn woordgebruik en de zinnen die uit zijn pen rollen. Het mooie aan zo’n boek is dat mijn eigen dagelijkse woordenschat meteen weer wat rijker wordt. (Niet geheel overbodig in deze sms-maatschappij.)

Toch had het boek de helft minder dik mogen zijn. Zelfs van prachtige zinnen krijg ik genoeg als ze steeds dezelfde inhoud herkauwen. Vanaf pagina 700 ben ik diagonaal beginnen lezen omdat ik gewoon wou weten hoe het verhaal afloopt zonder de overpeinzingen van Dorlas die van hot naar her springen. Het verhaal zelf is trouwens een goede literaire thriller met een sterke plot die wel de aandacht vasthoudt. Ik wou het boek dus zeker niet wegleggen maar ben wel blij dat het uit is.