Zo veel
King en de drakenvlinders. Door: Kacen Callender.
Eigenlijk moeten we Callender’s redacteur bedanken; zij opperde dat ze geen enkel jeugdboek kende met een zwarte homojongen in de hoofdrol. Kacen kroop achter diens schrijftafel en daar was King. King die in de buurt van de moerassen van Louisiana woont, wiens broer Khalid net gestorven is. Diezelfde broer waaraan hij heeft beloofd om niet meer om te gaan met Sander (Sandy) omdat die gay is.
King rouwt, worstelt met zijn geaardheid, zoekt continue de moerassen af, op zoek naar dé drakenvlinder waarin zijn broer is veranderd. En dan blijkt Sandy in de problemen te zitten en hulp te vragen aan King. Wat er dan volgt is een spannend, ontroerend verhaal. Een verhaal boordenvol thema’s die veel te weinig aan bod komen in boeken, waarover ook veel te weinig wordt gepraat. Thema’s zoals: rouw, verdriet, discriminatie, racisme, armoede, geaardheid, mishandeling en jezelf niet durven/kunnen/mogen zijn. Klinkt als een hele boterham en dat is het ook.
Toch slaagt Callender er in om dit alles op een vlot leesbare manier te brengen. Zonder die zwaarte er dik bovenop te leggen. Ik ben ongeveer 3 keer de leeftijd van het doelpubliek van dit boek en toch las ik het graag. Ik kan me voorstellen dat het voor jongeren die zichzelf niet vaak vertegenwoordigd zien in de literatuur helemaal geweldig is om King en de drakenvlinders te lezen. Terecht bekroond tot jeugdboek van het jaar in Amerika!
