Barsten

“Waar ben je? Weet je waar je heen gaat? Weet je zeker dat het de juiste kant op is?”

William is niet écht geliefd geweest door zijn ouders, die de dood van zijn zusje nooit hebben kunnen verwerken. De warmte die hij zo gemist heeft vindt hij wel bij Julia en haar familie. Haar ouders en zussen sluiten William onmiddellijk in hun hart. Maar door zowel een paar onverwachte gebeurtenissen als door het verleden van William komen er barsten in hun onderlinge verstandhouding.

“De vier Padavano-meisjes deelden hun leven, vierden en gebruikten elkaars sterke punten en verborgen elkaars zwakke punten. Julia was de organisator en leider, Sylvie de lezer en weloverwogen stem, Eveline de verzorger en Cecelia de kunstenares.”

Hoewel Ann Napolitano de personages duidelijk in beeld brengt, toch had ik even tijd nodig om in het verhaal te komen. In de trage opstart is er wel voldoende ruimte om de verschillende karakters te leren kennen. De onzekerheid van William, zijn ouders die gebroken zijn door een zwaar verlies, de warmte van de familie Padavano,… Nadien komt het verhaal in een stroomversnelling met net iets te veel gebeurtenissen en drama, met net iets te veel grote tijdsprongen. Hierdoor miste ik connectie met de hoofdpersonages. Er komen prachtige fragmenten in het verhaal voor, mooie levenslessen en emotionele toestanden zoals de zoektocht naar je identiteit, omgaan met verlies en rouw, liefde, familiebanden, elkaar loslaten,… Voor mij voelde het allemaal een beetje te overdadig aan, waardoor het verhaal zijn intensiteit verloor. Ik bleef wel nieuwsgierig, maar uiteindelijk werd het toch voorspelbaar. Met meer eenvoud zou het verhaal misschien beter tot zijn recht zijn gekomen? Gemengde gevoels dus bij Je bent prachtig, mijn verwachtingen waren waarschijnlijk te hoog. Maar het is zeker wel een mooi boek hoor!

“Ze dacht: ik hou van je. En de woorden – nu onmogelijk te ontkennen – brachten zowel wanhoop als intense vreugde. William was haar ware. Hij was haar hart. Hij had al haar moleculen veranderd.”