intiem samenzijn zo met zijn handschrift

Citaat: "Mijn vertrek, in feite eerder mijn vlucht, is bedoeld om zoveel mogelijk kilometers verwijderd te raken van het onhoudbare, een aanhoudend sissend gekreun in mijn binnenste, het woordeloze gesmeek om een andere realiteit. "

Wanneer haar grote liefde Marius uit het leven stapt blijven zijn vrouw Caro en hun drie dochters alleen achter. Caro is totaal van slag. Door allerlei vragen die zich opdringen is het voor haar onmogelijk om aan een rouwproces te beginnen. Daardoor raakt ze werk onbekwaam terwijl ze anderzijds bang is om zonder te werk en ook zonder inkomen te komen zitten. Verstrikt in zo veel vragen komt het leven van Caro, anderhalf jaar later, onvermijdelijk tot stilstand. Zij begint een obsessieve zoektocht naar alles wat achteloos aan haar voorbij moet zijn gegaan en pijn waarvan is weggekeken. De vraag die steeds weer bij Caro opduikt is of Marius zelfgekozen dood een moment opname was of een uiterst zorgvuldig doordachte daad. In een poging hem en zijn motieven te begrijpen ontrafelt zij minutieus een aantal gebeurtenissen die als stokken in het spaakwiel van hun leven terechtkwamen. In sluitertijd is een liefdevolle maar ook beklemmende autobiografische roman over een man en een vrouw in een veeleisende maatschappij waarbinnen groeiende eenzaamheid, complexe familieverhoudingen, jeugdtrauma’s, gistende woede vermengd met schaamte onder een stolp weggestopt zitten. Anderhalf jaar na de dood van haar man heeft Caro nog steeds deze dood niet kunnen aanvaarden. Ze vindt in alles Marius terug. In prachtig geformuleerde zinnen ontleedt Adriënne Schouw haar eigen ontreddering. Het verhaal is een poging om hem en zijn zelfgekozen dood beter te begrijpen. Zij raakt daardoor intiemer met Marius in zijn dood dan bij zijn leven. In sluitertijd is een liefdevol portret van een charismatische man, een bewogen huwelijk en een warm gezin afgezet tegen eenzaamheid, rouw, depressie en een onverwerkt verleden: ‘Ze koestert heel intens de kleinste dingen: ‘Ondanks dat het onder mijn dekbed begint te ruiken naar vochtige kelder is het een intiem samenzijn zo met zijn handschrift.’ .Je leeft intens mee met de achterblijvers want het laat glashelder zien dat zelfdoding als geen andere dood vragen oproept over het leven dat eraan voorafging, waardoor er achteraf anders naar datzelfde leven gekeken kan worden. De achterblijvers komen in een vicieuze cirkel van vragen terecht, waar ze geen antwoord voor vinden en dat een rouwproces zo moeilijk maakt. In een heel mooie taal en stijl confronteert de auteur ons met eerlijk autobiografisch verhaal over pijn en verdriet, maar vooral over de liefde.