Soms is één halte genoeg

Soms komt een boek gewoon op exact het juiste moment.

Ik heb Het volgende station op een grijze en natte zondag gelezen. Zo’n dag waarop de regen tegen het raam tikt en je eigenlijk vooral wilt dat de wereld u even gerust laat. Ik las het bijna in één ruk uit. De traagheid van die trein in het verhaal was juist wat ik zelf nodig had: vertragen en ademen.

Verwacht geen gigantische drama’s, spanningsbogen of plotwendingen. Het zijn kleine stukjes menselijkheid en elke nieuwe passagier kruipt op zijn of haar eigen manier bij je op de zetel. Mensen die je eigenlijk graag echt zou tegenkomen, verder wil leren kennen.

Misschien omdat mijn eigen dagen de laatste tijd niet bepaald een ponykamp zijn, kwam dit boek harder dan verwacht. Het bood troost, zonder echt sentimenteel te worden (hoewel daar niets mis mee is op tijd en stond).

Traagheid staan niet gelijk aan stilstand, maar aan helen. Je kunt schoonheid vinden in het gewone, in het alledaagse. Je kan de dag plukken door doodgewoon eens te springen en de wereld de wereld te laten. Spreek eens iemand aan op de trein, in het park... Wie weet wat er door deze kleine aanpassing in je dagschema allemaal op je pad komt. Wie weet op welk station je uitkomt? Het is soms oké om niet te weten waar je uitstapt, soms is de reis al genoeg.

We zijn allemaal passagiers, onderweg, zoekend.

Soms is gewoon al genoeg een halte verder te raken.