De wildgroei van verlangen en melancholie

“Het verborgen weefsel – Stefan Hertmans” ****

‘Vogels hebben de prijs voor het vliegen betaald met het verlies van handen dacht ze, en wij mensen hebben de prijs voor het kunnen strelen betaald met de onmogelijkheid te kunnen vliegen.’

Ik schaam me om het te bekennen, maar het is mijne eerste kennismaking met Hertmans en ik ben meteen verloren.

Verloren ook in Jelena’s meeslepende melancholie, in de herkenbaarheid waartegen ik mezelf tegelijkertijd verzet, zoals zij, maar gelukkig sterker. Ik heb geleerd de heldere uren te tellen en om zoals Etty Hillesum witte boven zwarte steentjes in mijn denkbeeldige glazen vaas te gooien aan het einde van de dag.

Zelden heb ik een zo intriest, zo verscheurd personage ontmoet als Jelena.

Het verlangen om te schrijven en je melancholie amper gestild krijgen.

De gespletenheid tussen de binnenwereld en de werkelijkheid.

De eenzaamheid om je, met al je woorden, toch niet zo te kunnen uitdrukken dat je begrepen wordt.

En jij die de ander niet begrijpt in zijn dagdagelijksheid die je zowel irriteert als afgunstig maakt.

De behoefte aan eenvoud en echt contact en in jezelf de hunker naar complexiteit en eenzaamheid.

Nergens thuis te zijn. Je onmacht die ontspoort in verwijten, op de harde confronterende spiegelmomenten na die je opluchten, want dit ben je echt. Of ook.

Het gemis van de zus, de ongeneeslijke holte die het in je geslagen heeft en die met niets te verdrijven is.

Niet met je man en je kind, ondanks al je liefde. Ondanks al hun troost.

Niet met schrijven, niet met roken noch drinken, niet met minnaars.

En onder het verborgen weefsel de glasheldere schreeuw van te willen bestaan.

Hertmans schrijft een prachtige taal die me aan een rivier doet denken, waarin hemel, wolken en licht, en de begroeiing op de oever weerspiegeld worden. Waardoor je zacht je hand wilt laten glijden.

Je buigt er je gezicht naartoe en ziet jezelf in de ogen.