Met de natuur samenwerken

Mary Hunter Austin (9 september 1868 - 13 augustus 1934) was een Amerikaanse romanschrijver en essayist die haar schrijven concentreerde op culturele en sociale problemen binnen de Indiaanse gemeenschap.

De in Vlaanderen en Nederland totaal onbekende klassieker Het land van weinig regen van Mary Austin geldt in de Verenigde Staten als de voorloper van de grote twintigste-eeuwse Amerikaanse natuurschrijvers zoals Annie Dillard en Barry Lopez.

In haar levendige beschrijvingen van het gebied dat tussen de hoge bergketens ten zuiden van Yosemite en Death Valley ligt, deelt Austin genereus haar liefde voor het land en de zorgen voor de natuur en cultuur. Austin was haar tijd ver vooruit en was van mening dat de mensheid om sociale harmonie te bereiken met de natuur moet samenwerken.

De nog steeds bijzonder actuele verhalen in Het land van weinig regen gaan over de schadelijke invloeden van de mens op de natuur, waaronder het verspillen van weiden door grazende kuddes en de onophoudelijke winning van mineralen, die het land vernietigt. Schwob (is een initiatief van het Nederlands Letterenfonds en selecteert elk jaar in samenwerking met de deelnemende boekhandels en uitgeverijen een twintigtal recent uitgegeven literaire klassiekers uit de wereldliteratuur.) heeft er dus goed aan gedaan om het boek met de illustraties uit de originele uitgave op dit ogenblik te laten verschijnen.

Het land van weinig regen, haar bekendste werk, was bij verschijnen in 1903 onmiddellijk een succes en lanceerde Austins dertigjarige schrijverscarrière. Austin besteedde niet alleen zeventien jaar aan een speciale studie van het Indiaanse leven in de Mojave-woestijn, maar was ook een vroege feministe en verdedigde de rechten van indianen en Spaanse Amerikanen.

Het boek bestaat uit veertien schetsen en beschrijft planten, dieren, bergen, vogels, luchten, indianen, goudzoekers, steden en andere aspecten van de woestijn in sereen, prachtig gemoduleerd proza, dat de tijdloze cycli van leven en dood in een ruig land weergeeft.

Lezers zullen de woestijn nooit meer zien als een levenloze, dorre omgeving, maar eerder als een plaats van zeldzame, sobere schoonheid, rijk aan planten- en dierenleven, die een blijvende betovering weven over de menselijke bewoners.