Was dit het dan?

HET KILLE OOG VAN DE HEMEL. Christine Dwyer Hickey. ***°

Je bent 75. Je ligt op de koude tegelvloer van de badkamer en je kunt je niet bewegen. Je gedachten en herinneringen daarentegen zijn pijnlijk scherp.

Een ingenieuze vondst om het hoofdpersonage achteruit te laten denken in de tijd, tot hij haast terugkeert in de moederschoot. Achteruit kijkend wordt duidelijk hoe hij werd wie hij geworden is. Een doodgewone man met een leven vol ups en downs, liefde, verlies en geworstel.

Ter zelfder tijd een tijdsdocument en een geschiedenis van de stad. Dublin.

Geschreven met een rijke, vlotte pen.

Een thema dat me erg aansprak.

En toch kwam ik niet echt in het verhaal. Ik neem aan dat Farley een personage is waar je van moet houden, maar ik kwam zelden verder dan – weliswaar groot - mededogen. Hij ligt me niet. Maar dat ligt niet aan de auteur. Was ik een beetje bang van Farley misschien? Van de somberte die uit de roman spreekt? Het boek liet me achter met een zwaar gevoel en iets van gemiste kans. Jammer, misschien las ik het op het verkeerde moment. In volle heerlijke zomer en verzette ik me tegen de donkerte…