Een onvergetelijke parel in het oeuvre van deze grote vriendelijke held ;-)

De poëzie van Bart Moeyaert is altijd heel toegankelijk en herkenbaar: een breed publiek wordt er door aangesproken en jongeren gaan er mee aan de slag. Dat is met deze bundel Helium niet anders.

Bart moest in de periode rond de uitreiking van de Astrid Lindgren Memorial Award afscheid nemen van zijn vader die toen net gestorven was. In deze gedichtenbundel heeft hij het in vertrouwelijke intimiteit met de lezer over dat verlies in ontroerende en rake woorden. De eerste zinnen van het titel- en tevens slotgedicht tonen onmiddellijk de kern van deze ziekte aan:

‘Sommige vaders sterven langzaam.
Hun oogopslag verraadt hoe almaar trager het vanbinnen gaat.’

'Als rook erboven werd hij een gedachte.
Je kunt hier weinig anders doen
dan zijn, een tijd graag zien
en daarna op z’n zachtst verdwijnen.’

Bart legt in zijn gedichten opnieuw de subtiliteit en de zeggingskracht die voor hem zo kenmerkend zijn. In deze bundel staat het afscheid van het leven centraal, evenals het loslaten, de zoektocht naar en het gaan van je eigen weg.

Mijn complete recensie lees je op hebban.nl.