Wow!!!

Greenwood. Door Michael Christie.

Wat een prachtig boek. Qua inhoud maar ook zeker qua vormgeving. Een pareltje; knap gedaan Signatuur.

Dit boek lezen voelt als in een tijdmachine stappen: je reist door de tijd, door de (levenscyclus van) een boom; van 2038 naar 1908 en weer terug. Sommige jaarringen zijn ijl en licht en dun, anderen zijn zwaar, breed en inktzwart.

Greenwood gaat over de familie Greenwood, een familie die we meer moeten zien als een bos dan als bomen met zaad. Het draait om bomen, de liefde voor wat ze zijn, waar ze voor staan: de longen van onze aarde, de weg naar rijkdom.

Het verhaal begint in de nabije dystopische toekomst (je krijgt een ongemakkelijk gevoel door de spiegel die ons wordt voorgehouden) waar Jake als gids werkt op Greenwood Island, één van de laatst overgebleven bossen van de wereld. Net als Jake en haar voorouders speelt ook het eiland zelf een hoofdrol in dit boek.

Elk van de hoofdpersonen is fout, eigenzinnig, afwijkend en moeilijk om van te houden en toch ga je dat doen. Je sluit ze met al hun onvolkomenheden onherroepelijk in je hart. Omdat ze ook goed, trouw, moedig en visionair zijn, omdat ze schipperen tussen goed en fout net als wij allemaal. Ze zetten je aan het denken, twijfelen, zagen de poten van onder je onwankelbaar vertrouwen. Vertrouwen in de mensheid, de toekomst, het leven an sich. En toch overspoelt dit boek je ook met een golf vertrouwen en geloof. Geloof in vandaag en morgen, in elkaar.

Greenwood smeekt om een verfilming, niet gewoon één film, wel een reeks zoals De Geniale Vriendin of Normal People. Een reeks waarin tijd en ruimte is voor elk wonderlijk detail. Timmerman Christie heeft een papieren meesterwerk geschapen.