De een is tuinman, de ander kunstenaar.

De laatste tijd verschijnen er weer wat vergeten Franse boeken in Nederlandse vertaling. Dat vind ik een heel goede zaak want ik hou erg van Franse literatuur. Zo verscheen onlangs een schitterende vertaling van Dialogue avec mon jardinier van Henri Cueco door Floor Borsboom
Henri Cueco (19 oktober 1929 - 13 maart 2017) was een Frans kunstschilder, essayist, romanschrijver en radiopersoonlijkheid. Als autodidact schilder werd zijn werk internationaal tentoongesteld. Hij was de auteur van verschillende boeken, waaronder verzamelingen essays en romans.
Zijn roman Dialogue avec mon jardinier leerde ik eigenlijk kennen door de verfilming van Jean Becker die werd uitgebracht in 2007.
De vijftiger Dupinceau, een succesvolle Parijse kunstschilder, keert terug naar het plattelandshuis van zijn ouders die onlangs zijn overleden. Hij heeft niet alleen de behoefte om de drukte van de grootstad te ontvluchten, in het huis waar hij zijn jeugd doorbracht wil hij zich ook bezinnen over zijn mislukt huwelijk en over de richting die zijn schilderkunst voortaan moet uitgaan. Hij wil eveneens het huis en de moestuin van zijn ouders in ere herstellen.
Dujardin, een oude vriend en een gepensioneerde spoorwegarbeider, reageert als eerste op zijn advertentie voor een tuinman en wordt aangeworven. Beide mannen hebben elkaar in geen tijden meer gezien. Ze halen herinneringen op en vertellen elkaar over hun leven. Dujardin's eenvoudige manier van leven en van tegen dingen aankijken brengt een bewustwording op gang bij Dupinceau.
Hun gespreksonderwerpen zijn voor een groot deel gebaseerd op natuurlijke tegenstellingen tussen de twee. De schilder heeft doorgestudeerd aan kunstopleidingen en wilde vooral zijn vader niet opvolgen in de apotheek, de tuinman was blij dat hij van school werd gestuurd zodat hij als arbeider aan de slag kon bij de Franse spoorwegen. De schilder, door Leo Dupinceau of ook wel Boss genoemd, leeft in zijn eigen wereld en wordt erg in beslag genomen door zijn eigen problemen en filosofische bespiegelingen. De tuinman, die zichzelf Dujardin noemt, is een eenvoudige man die het niet moet hebben van diepzinnigheid. Met zijn simpele kijk op de dingen helpt hij de schilder bij diens bezinning op relaties en de weg die hij met zijn schilderijen in moet slaan. Ongewild en door hemzelf zeker onbedoeld, verwordt de tuinman zo tot filosoof en psycholoog.
Gesprekken met mijn tuinman biedt weinig actie maar is een heel mooie roman door de chemie tussen de twee hoofdpersonages die van elke bladzijde vonkt.