Woordenpracht

Ze bijt voedsel uit haar eigen arm/ krast dagen, leeft

De omslag van de nieuwe bundel van Margriet Westervaarder toont me veel wat me onmiddellijk aansprak. Eerstens den prachtige omslag, de illustratie die ze als beeldend kunstenaar zelf ontwierp. En dan is er natuurlijk de titel: een waakhond aan me vastgebonden, die heel veel oproept en erg tot de verbeelding spreekt. Maar toch zit in deze bundel ook gecamoufleerde realiteit zoals onder andere het duiken in het verleden!

De dichter neemt de lezer mee in een wereld van liefde en verlies, verwoord in klare en beeldende taal. En de gedichten van Margriet Westervaarder durven ook een dubbele bodem hebben.

Persoonlijk sprak me meer dan de realiteitszin de taalfilosofie aan zoals die al straalt uit de titel.

Haar zoon, al jaren man/maar altijd nog het kind/zoals hij in haar groeide

In zijn totaliteit weet deze bundel door zijn woordenpracht te bekoren en te bedwelmen!