De afbraak van de geest, het lichaam en de waardigheid
Een huisvriend waarschuwt Lina: 'Kapot gaan is geen maatstaf voor hoezeer dit je raakt. Wat ik bedoel is dat je goed voor jezelf moet zorgen, juist om goed voor Sil te kunnen zorgen.'
Jong-dementie begint meer en meer aandacht te krijgen in literatuur en film.
Gelukkige dagen is een degelijk werk dat een schrijnend en ontroerend beeld geeft van een vrouw, en haar partner, die al jong lijdt aan dementie.
Ik heb zelf gedurende twaalf jaar mijn geliefde en wijze moeder aan dementie zien aftakelen en daarom heeft dit boek ook op mij zo een grote indruk gemaakt!
De auteur beschrijft heel treffend de afbraak, van de geest, van het lichaam en de waardigheid.
Sil is zesenveertig en heeft de ziekte van Alzheimer. De zesenveertigjarige biologe komt plots thuis te zitten. Terwijl het leven om haar heen doorgaat, komt dat van Sil tot stilstand. Haar vrouw Lina ondersteunt haar waar mogelijk, maar ziet dat haar geliefde steeds vaker mentaal afwezig is. Herinneringen brokkelen af.
Haar geliefde Lina probeert met de hulp van Barbara en Pier, die ook tot de vroegere vriendengroep behoorden, zo goed als ze kan voor haar te zorgen, maar Sil glijdt steeds verder weg in verwarring en eenzaamheid. Het sterke van dit boek is dat het aftakelingsproces vanuit verschillende perspectieven wordt belicht. Nu eens zit je in het hoofd van Sil, dan weer kijk je door de ogen van haar geliefde Lina, of van vrienden. Naast het hele spectrum aan emoties waar de patiënt doorgaat - schaamte, radeloosheid, vertwijfeling, boosheid, angst, onmacht - is er ook aandacht voor de gevoelens van de mensen die Sil nog gelukkige dagen proberen te bezorgen.
Belangrijk is ook dat de auteur heel knap aangeeft hoe je als naaste met dementie kan omgaan.
