Nikki,

Nikki,

-Dit is geen recensie, dit is een soort van liefdesbrief-

Ik heb net Een voorwerp dat nog leeft uit. Heb er lang over gedaan. Omdat ik telkens in een ‘open gevoel’ wou zitten en ook wist dat jouw woorden me in een intense mood zouden brengen. Jij raakt me, in alles, met alles. Jij raakt me aan, ik voel jouw woorden in mijn hoofd, buik en hart resoneren. Je doet mijn hersenen tintelen, mijn buik verkrampen en mijn hart heviger bonzen. Ik herken zo veel. Jouw bundel lezen is een beetje zoals die van Lies (Gallez) lezen. En Maggie Nelson lezen. Het verandert me.

Ik heb zo veel raakvlakken met jou (je online ik, die ik ken), we lijken soms op eenzelfde weg te lopen, alleen loop jij dan veel meer voorop dan ik ;) Ik luister nu ook je podcast Iets doen, hoe doe je dat? En gisteren luisterde ik De oppas & ik. Je maakt me stil.

Je zet ook iets in beweging; door jouw woorden. Op papier, op een podium, in een podcast.

Een voorwerp dat nog leeft tintelt en bruist, borrelt. Het is de oersoep waaruit Diepdiepblauw is geboren. Het is rauwer, grauwer, donkerder. Leg de covers naast elkaar en je begrijpt wat ik bedoel. De verpakking reflecteert de inhoud. Een voorwerp dat nog leeft staat op zich als een huis. Maar lijkt me ook een etalage van toekomstig werk van jou. Je toont een breed pallet van onderwerpen die allemaal om nog meer uitwerking schreeuwen. Hoewel ze al helemaal af zijn, begrijp me niet verkeerd.

Dit boek toont me gewoon hoeveel meer ik van je wil lezen, wil weten, wil leren. Ik hang aan je lippen.

Bedankt voor al je intensheid!