Wat een vader...
Een opsomming van tekortkomingen. Door Ine Boermans.
Wat een boek; ik kan alleen maar hopen dat dit debuut weinig autobiografisch is hoewel het door de vele intieme, pijnlijk details wel zo aanvoelt.
Dit boek vertelt het verhaal van Lot wiens ouders op jonge leeftijd (op een niet zo mooie manier) gescheiden zijn. Haar vader blijkt een nare narcist en haar moeder sterft veel te vroeg. Dit alles heeft natuurlijk een effect op Lot.
In korte hoofdstukken, afwisselende bestaande uit brieven aan haar overleden moeder, gesprekken met haar psycholoog en (geschreven) verhalen over haar vader, leren we meer over het opgroeien van Lot.
En hoewel dit boek vol pijnlijke, diep trieste dingen staat straalt het ook hoop uit. Het bevat een luchtigheid en een grote dosis humor, die maken dat je soms even vergeet hoe erg het allemaal is. De brieven aan haar moeder zijn ongelooflijk ontroerend, mede doordat ze die altijd ondertekend met ‘x je lievelingsdochter’. De gesprekken met haar psych variëren van raar naar hilarisch grappig, maar ze blijken gelukkig wel te werken. En de verhalen over haar vader zijn bijna niet te geloven, wat een man.
Boermans slaagt er in om ons te tonen hoe moedig en wijs Lot wel is, ondanks alle krachten die het tegendeel willen bewijzen. Zeker na het stichten van een eigen gezin slaagt Lot er in om meer en meer haar vader (en zijn brieven) los te laten, haar verdriet toe te laten. We zien hoe kleine dingen grootse effecten kunnen hebben. Negatieve, maar later ook meer en meer positieve.
Dit boek is een hart onder de riem voor iedereen die een narcist als ouder heeft. Een opsomming van tekortkomingen gaat je bijna laten huilen, het laat je glimlachen en het biedt troost aan je kleine ik. Mooi.
