Over ouder worden, liefhebben en blijven ademen

Er zijn boeken die je leest, en boeken die een beleving zijn. Een hond aan mijn tafel van Claudie Hunzinger hoort in die tweede categorie. Al van de eerste pagina’s had ik door, "Dees is er ééntje dat gaat binnenkomen"... ik had geen ongelijk. Het kwam binnen, niet door grote drama’s of plotwendingen, maar door de taal zelf. De zinnen zijn zo mooi dat je ze soms twee, drie, vier keer wil lezen, gewoon om ze nog eens te proeven. Poëzie, maar dan in romanvorm.

We volgen Sophie en Grieg, twee ouderen die zich hebben teruggetrokken in een hut in de Franse Vogezen. Ze leven tussen boeken, stilte en bos. Tot er plots een gewonde hond opduikt, met een gebroken ketting, zomaar. Ze noemen haar Yes. En dat zegt eigenlijk alles, een klein woordje hoop in een wereld die precies vooral nee zegt.

Het is een traag boek, maar dat past. Het gaat over ouder worden, over traagheid toelaten, over één worden met de natuur en met jezelf. En over de vraag, wat blijft er over als alles rondom ons afbrokkelt, het klimaat, de samenleving, het lichaam? Hunzinger schrijft zonder te preken, maar je voelt wel die onderliggende bezorgdheid. Er zit iets melancholisch in, een stille aanklacht tegen wat we allemaal verliezen als we geen actie ondernemen.

Door haar taal waan je je echt in dat bos. Je ruikt de bomen, hoort de regen op het dak, voelt Yes bij u in bed... Het boek kruipt onder u vel. Het was een traag boek, je wilt niet dat het gedaan is, maar toch lees je het in één ruk uit.

Het einde? Raar. Alsof je even blijft hangen tussen waken en dromen. Maar dat maakt het net sterker. Je sluit het boek en toch blijft het verder pruttelen in u achterhoofd. Alsof het nog iets te zeggen heeft, iets wat je niet in woorden kan beschrijven.

Een hond aan mijn tafel is een ode aan ouder worden, aan de natuur, aan de kleine koppigheid van blijven bestaan. Het is een boek dat iets doet met de zintuigen, lezen wordt ruiken, horen, voelen. En dat is zeldzaam.

Vertaald door Martine Woudt.