Pijnlijk verontrustend

DOMEIN VAN LICHT. Yuko Tsushima. ****

Vanaf de eerste bladzijden bekroop me een vreemd gevoel, dat zich tijdens het lezen alleen maar versterkte. Onrust, iets tussen onrust en angst. In elk geval beklemmend.
Er is een vreemde discrepantie tussen de analytische, bijna onderkoelde schrijfstijl, tussen de manier waarop het hoofdpersonage naar zichzelf en haar omgeving kijkt, registreert, en wat daaronder broeit, gist. Zoals het watermonster, waarover ze tegen haar dochtertje vertelt. Het watermonster onder het gladde wateroppervlak.

De man van de vrouw, die zijn eigen dromen na wil jagen en amper geld heeft om zichzelf te onderhouden, wil zijn eigen leven leiden. Ze hoeven hun breuk niet aan de grote klok te hangen, scheiden hoeft niet. Door het taboe, in combinatie met gemis en niet langer ingevuld verlangen, verliest de vrouw na haar man, die ze nog altijd liefheeft, meer en meer zichzelf en de greep op haar leven. Mijn angst is voor haar. Zal ze het redden?

Tegelijk jaagt de vrouw zelf me angst aan, haar donkere kant, zowel in de zelfvernietiging als in haar erg dubbele relatie tot haar nog erg jonge dochtertje. Ze noemt het nooit bij de voornaam., wat heel bevreemdend is, de verklaring misschien waarom ze bij momenten tot emotionele, psychische en zelfs fysieke wreedheid in staat is. Afgewisseld met de angst haar te verliezen, afgewisseld met tederheid. Het kind reageert met drift- en huilbuien, maar even snel met uitbundigheid en een ontroerende tederheid als haar moeder met hoge koorts te bed ligt.

Wegduwen en aantrekken, slaan en troosten. En hoe vaak ze haar dochtertje alleen achterlaat, ook ’s nachts.
Degene die verlaten is, verlaat. Het zijn autobiografische sporen/littekens van de auteur.

In haar honger naar verbinding, van jongs af, is het enige wat je kunt delen de versmelting van de lichamen.

Het meest levendige zijn haar dromen, die ik ongetwijfeld nog anders lees dan anderen, vanuit de specifieke manier waarop ik er als gestaltpsychotherapeut mee omga. Je droomt over personages, dingen, dieren, … maar zij staan niet in de eerste plaats voor wie of wat ze zijn; alles is hoofdzakelijk een afsplitsing van jezelf, bedoeld om je te waarschuwen of de weg te tonen.

En dan het licht. Het appartement, waar ze na de breuk met de partner intrekt, heeft grote ramen, waardoor het licht binnenstroomt. Hier kan ze leven, het wekt hoop, uitzicht, vergezicht en vooruitzicht. Tot de ramen voorzien worden van horren die het licht filteren, het appartement lijkt een kooi te worden. Toch raakt ze eraan gehecht, het gebouw draagt dezelfde naam als haar echtgenoot en de naam die ze door het huwelijk heeft aangenomen. Alsof hij niet helemaal verloren is, het een soort navelstreng blijft met haar oude leven. Als de echtscheiding toch een feit wordt ligt het voor de hand dat ze er vertrekt. Een vertrek dat een vlucht lijkt weg van het licht, dat vol energie en kracht zit, dat schept en vernielt. En een vernieling waar ze soms gefascineerd naar kan kijken, zoals bij de explosies de hemel kleuren, of bij pijnervaringen die een rilling van genot door haar heen jagen.

Het ligt legt ook alles met pijnlijke helderheid bloot.

De vrouw fascineert me, ik begrijp haar niet. Vaak voel ik medelijden, soms wil ik haar dooreen schudden of tegen haar schelden. Ik wil haar ook zeggen dat ze zich niet voortdurend hoeft te verontschuldigen, het hoofd buigen.
Waar raakt ze mijn eigen schaduwkanten?

Ik kan niet zeggen dat ik het verhaal ‘graag’ gelezen heb, daarvoor verontrustte het me te zeer. Maar als literatuur, kunst, je moet bewegen, in de zin van raken en in beweging brengen, is de auteur daar ‘geweldig’ in geslaagd.