Observaties van het dagelijkse leven in Gaza

Citaat: "Ze waren allemaal op zoek naar herinneringen en tuurden peinzend naar de golven die onvermoeibaar naar het strand rolden en een gevoel van nostalgie, hoop en verlies losmaakten, tegenover de weidse mantel van de zee."

De zeemantel en andere verhalen heeft een groot aantal prijzen gewonnen, waaronder de English Pen Award. Deze collectie van 11 verhalen van schrijver, journalist en activist Nayrouz Qarmout portretteert het dagelijks leven van Palestijnen die leven in wat ze beschrijft als "'s werelds grootste gevangenis" - Gaza. Palestina wordt gedomineerd door zijn bestaan na 1948: Ballingschap, conflict, en vooral, zijn huidige koloniale bezetting. De culturele tradities maken gebruik van poëzie van Mahmoud Darwish, een canonieke Palestijnse dichter en van Edward Said, die vooral bekend staat om de hedendaagse postkoloniale literaire theorie te verspreiden. Nayrouz Qarmout put uit haar eigen ervaringen, opgroeien in een Syrisch vluchtelingenkamp, evenals haar huidige leven in Gaza, en deze verhalen variëren van de strijd van weeskinderen tot generatieconflicten. Vertaler Perween Richards brengt deze Arabische literatuur naar het Engels lezerspubliek en Tiadine Stheeman naar de Nederlandstalige lezer! Het titelverhaal De Zeemantel is een klassiek verhaal van een meisje dat een jongen ontmoet, maar dat wordt haar verboden. Het meisje verdrinkt dan bijna en wordt gered door de jongen. Deze naamloze personages geven het gevoel dat deze gebeurtenissen overal ter wereld plaatsvinden, niet alleen noodzakelijkerwijs in Gaza. Deze verhalen zijn levendig en toegankelijk, en hun kracht ligt in hun eenvoud. Er zijn geen zware, profetische details en het einde van elk verhaal raakt een diepe emotie. Dit zijn observaties van het dagelijks leven zoals een meisje in Gaza het vertelt met een mooie literaire stem. Een gemeenschappelijk thema dat door de verhalen loopt is een verlangen naar zelfverbetering en onderwijs, gekoppeld aan frustratie en spijt over het gebrek aan keuzes. In 'Pen en schrift' schrijft Qarmout over een gezin dat in armoede leeft. De drie jonge zonen verzamelen stenen uit het puin van verwoeste gebouwen en verkopen ze. Hun inkomsten worden overhandigd aan hun moeder, en de oudste zoon vertelt zijn jongere broers en zussen om een pen en een schrift te kopen in de hoop dat ze op een dag in staat zullen zijn om hun ontberingen te overwinnen door middel van onderwijs. Qarmout verbeeldt een wereld waarin geweld en liefde, jeugdige vreugde en het cynisme van ouderdom naast elkaar bestaan. Veel van de hoofpersonages zijn jonge vrouwen die moeten onderhandelen over een delicaat evenwicht tussen overeenstemming en rebellie. Zij zetten vraagtekens bij de aanvaarde normen die zijn vastgelegd in een patriarchale gedragscode die ironisch genoeg wordt gefaciliteerd door oudere vrouwen die zelf hebben geleden. De onschuld van de eerste liefde en verlangen wordt gecompenseerd tegen de verschrikking van het leven in een oorlogsgebied. Qarmout beschrijft behendig de parallelle maar verschillende levens die worden geleid door de Joodse kolonisten en de Palestijnen. Deze emotionele verhalen zijn noodzakelijk. Qarmout gaat verder dan de retoriek van mensenrechtenschendingen en onderdrukkingen om de gevolgen van wat meestal zo zorgvuldig is vermomd onder eufemismen af te beelden. De Palestijnse samenleving is verre van perfect; ze worstelt met zijn eigen sociale en culturele kwesties, net zoals het zijn strijd voor bevrijding moet voortzetten. Qarmout's schrijven geeft aan wat er ontbreekt in wat we weten over Palestina en Palestijnen: de mensheid die zo gemakkelijk wordt geruild ten gunste van informatie die meer doet om te vervreemden dan het bevorderen van een verbinding.