Waarom ik graag een al ouder boek lees

Ik lees graag boeken die al iets ouder zijn. Minstens vijf jaar. Nieuwe boeken lezen is uitsloverij. Laat eerst de tijd maar uitmaken welk boek de moeite waard is.

“Na haring is de tong ons zeebanket bij uitstek. Dat weet iedereen. Maar niet ieder weet waarom: tong rot beter. Pas gevangen is een tong niets fijner dan een schol. Daarna slaan beide vissen echter aan het rotten en begin je het verschil te proeven. Een schol wordt er viezer van, een tong juist fijner. Het zijn de rottingsproducten die een tong zo lekker maken; pas na een dag of twee, is hij op zijn best. Mijd daarom zaken die beweren verse tong te verkopen; daar is de kok dom, de baas slecht of de vis vies.”

In dit fragment uit ‘De Vergankelijkheid’ (1997) beschrijft Midas Dekkers de klokcurve die de smaak van tong doormaakt tijdens zijn rottingsproces. Dat is zo’n curve die virologen graag plat maken. Het is slechts een van die vele heerlijke pareltjes van triviale kennis die dit boek telt. Komen verder ook aan bod: waarom staan er voor oude gemeentehuizen zo’n vervelende dubbele trappen? Waarom zouden we beter wat meer gebouwen laten verkrotten? En wat is de beste strategie: klein zijn als een muis of net groot zijn als een olifant?

Voor wie nog niet overtuigd is, deel ik hieronder nog even de link naar de passage van Midas Dekkers in Winteruur: Hier legt hij, net als in het boek De Vergankelijkheid’ het belang uit van het boek Prediker (terug te vinden in de Bijbel):En nee, het heeft niets met gelovig zijn te maken.

De schrijfstijl van Dekkers behoort ‘slechts’ tot de subtop. Hij is geen superstylist. Maar hij heeft één voordeel waar vele andere auteurs alleen maar van kunnen dromen: hij heeft een onuitputtelijke bron van weetjes en verhalen in zijn hoofd zitten. Inhoud dus. En hij is een Nederlander die het graag zegt zoals het is en dat is vaak grappig. De Vergankelijkheid is goed voor uren leesplezier.