Vrouwen naar mijn hart. Alsof ik ze ken.

DE SMAAK VAN WILDE PEREN. Ewald Arenz. ****

Twee vrouwen. De ene, Sally, net geen meisje meer. De andere, bij wie ze ‘aanspoelt’, Liss, zou in leeftijd haar moeder kunnen zijn. Maar aan één moeder heeft Sally meer dan genoeg.

Liss stelt geen vragen, bemoeit zich niet, oordeelt niet. Daarom is haar boerderij de enige plek waar Sally zelf wil blijven. Niet omdat ze moet.
Sally stelt wel vragen, maar krijgt niet altijd een antwoord. Alleen op dingen die met het werk te maken hebben. Ze is leergierig, enthousiast. Een nieuwe wereld gaat voor haar open. Voor Liss is die wereld een plek geworden waar ze moet zijn tegen wil en dank. Waar ze alleen door Anni geaccepteerd wordt. De rest kijkt haar aan met de nek.

Twee vrouwen, twee rugzakken. Die houden ze lange tijd voor elkaar gesloten. Af en toe slipt er iets doorheen. Meer dan in woorden vinden ze elkaar in wat ze niet uitspreken. En in het werk. Vooral daarin. In de aarde wroeten. In dingen zien groeien. In iemand die de tafel voor je dekt. Iemand die bij je aan tafel komt zitten. En die je zou missen als die er ineens niet meer zou zijn, terwijl je al jaren alleen maar met rust gelaten wilde worden. Alleen zijn was best. Dus daar schrik je dan weer even van.

Vertrouwen groeit traag. Zoals je peren en druiven niet kunt dwingen zoet te zijn voor hun tijd.

Twee vrouwen die elkaar leren weer de schoonheid te zien. Zowel binnenin als daarbuiten.

Twee vrouwen die elkaar om beurten hun moed lenen zodat de ander weer een stuk verder kan.

Twee vrouwen die ontdekken dat ze voor iemand van betekenis kunnen zijn. Dat hun bestaan ertoe doet.

Twee vrouwen die leren dat je weliswaar nooit meer ongehavend kunt zijn, maar wel kunt helen.

Een wijs boek. Bij momenten heftig. Ontroerend. Ontwapend eerlijk.

In alle eenvoud.

Schoon.