Een vrouw, een familie, een dorp, een tijd. Leven uit brakke grond.

DE ORANJEBLOESEM. Viola Ardente. ****

Net als Oliva wou ik destijds dat ik als jongen geboren was. Hun leven was gemakkelijker, aantrekkelijker, vrijer, ze werden minder met de vinger gewezen. Zij moesten niet oppassen, alsof je niet met twee bent als de kruik, die elke vrouw is, gebroken wordt.
In het Sicilië van destijds was het in veelvoud extremer, met eerwraak, excuushuwelijken en voorbijgestreefde wetten.

Hoewel vrouwen nooit enkelvoud zijn (lees: niet tellen en kunnen leven als vrij individu), zijn ze eenzaam in hun strijd die moed vergt. Het vergt moed tegen moeders in te gaan, die hun eigen angsten omzetten in dwang op hun dochter.

Het vergt moed voor die dochters en die moeders, de zussen en de broers, om te veranderen.

Soms heb je geluk dat je vader een wijs man is, die meer denkt en voelt dan hij zegt en pas op tafel slaat als zijn dochter dreigt te vallen.

Een tijdsdocument ook, met op de achtergrond het begin van de vrouwenbeweging, gedragen door het communistische idee van gelijkwaardigheid.

Wat aanvankelijk zwartwit is krijgt stilaan grijstinten. Ook voor mannen vraagt het moed om ‘nieuw’ te worden…

Sterke personages, een ontroerend verhaal, sobere krachtige taal, wijze zinnen, waar ik er graag enkele van bewaar:

‘Dat is wat ik doe’, zegt hij. (de vader) (…) ‘Als jij struikelt, help ik je op de been.’

‘Weet je wat kinderen zijn? Ze zijn als door de wind meegevoerde zaden die op jouw grond ontkiemen. Je moet ze laten groeien om te weten welke vruchten ze zullen dragen, dat kan je niet van meet af aan bepalen. Ik dacht drie zwakke zaailingen te hebben, maar ontdekte drie sterke bomen, vruchtbare bomen op mijn akker. Zelfs uit door zout verbrande grond kan nieuw leven worden geboren.’

‘Wat moet een vader zeggen? Om je aan een man over te geven was het voor jou misschien nodig om weg van iedereen te zijn, ook van mij.’

‘Zo werkt het met angsten. Het zijn angsten die alleen bestaan als je niet de moed hebt erdoorheen te gaan.’

‘Maar jullie willen hier blijven. Je met de stroom laten meevoeren tot de vloed voorbij is en het tijd is om je hoofd boven water te steken.’