Een teder portret over ouder worden

Bo Andersson is een man van 89 jaar die nog thuis woont. Hij heeft zijn beperkingen, waardoor hij hulp nodig heeft voor tal van dingen. Soms kan hij dit accepteren, soms verzet hij zich.

Het verhaal is geschreven in de ik-vorm, vanuit het standpunt van Bo. De ouder wordende Bo kan zelf vertellen hoe hij zich voelt, hier heeft hij geen hulp voor nodig. Het is geschreven in een nuchtere stijl zonder overbodig drama, zodat het zeer herkenbaar wordt. Je bent als lezer op bezoek bij de man.

Het verhaal beschrijft een periode van enkele maanden, waarbij Bo bijna in dagboekvorm vertelt wat hij doet. Soms dwalen zijn gedachten af en mijmert hij over de relatie met zijn ouders, zijn vrouw, zijn zoon, zijn vriend, zijn verleden. Hij gaat zaken vergelijken, ziet sommige zaken duidelijker, overschouwt zijn beslissingen. Je leert hoe het kan aanvoelen als je niet meer kunt doen wat je eigenlijk zou willen, als je mobiliteit beperkt is, als je incontinent wordt, als je jezelf afvraagt of het niet lang genoeg heeft geduurd.

Het is ook het probleem van hulpbehoevend zijn, de frustraties van diegene die zelf niet meer kan wat hij zou willen, maar ook van diegenen die hulp leveren en soms hiervoor de volle laag krijgen, omdat ze het leven van die andere in eigen handen nemen.

De relatie tussen Bo en zijn hond Sixten is tekenend voor zijn strijd om de regie van zijn eigen leven te behouden. Hij houdt van deze hond, heeft hem nodig, maar ziet soms ook in dat hij fysiek niet meer in staat is om hem degelijk te verzorgen. Hoe lang kan de hond bij hem blijven, wie beslist hierover ?

Een boek dat je doet nadenken. Het bleef lang aan me kleven.