In je ene grote zomer is geen sprong te diep

DE GROTE ZOMER. Ewald Arenz. ****

Niets is zo overweldigend als je eerste liefde. Ook al moet je de hele zomervakantie studeren voor herexamens, en dat nog wel bij je strenge grootvader, waar je op zijn zachts gezegd een beetje bang voor bent. Gelukkig is nana er. Hoe die twee elkaar ooit gevonden hebben, hoe ze elkaar graag konden zien en vooral blijven zien, is een compleet raadsel. Dan is er nog je te gekke familie. En je beste vriend. En sinds kort dus Beate. In haar grasgroene zwempak.

Nooit is durven springen groter, helser, zaliger dan als je voor de eerste keer verliefd bent…

Je moet deze roman lezen vanuit de emoties van een zeventienjarige. Je moet Frieder worden. Net als alle adolescenten moet je tegelijk vol verlangen naar later uitkijken, naar de toekomst die alles zal veranderen, die iets zal brengen wat je nog niet onder woorden kunt brengen maar dat je bestaan en deze hele wereld zin zal geven. Ter zelfder tijd de twijfel, zelfs de paniek, dat je je maar iets wijsmaakt, dat het nooit zal gebeuren.

Zoals adolescenten moet je in zwartwit denken, van de hoogste hemel tot hellediep.

En tegelijk met dat zwartwit doet de liefde alles uitbarsten van kleur, van het zachtste pastel tot de meest woeste uitbundigheid, en geur en muziek.

En soms zijn er geen woorden en wordt het stil. Bruggen van stilte, en soms worden ze out of the blue opgeblazen.

Je begrijpt jezelf niet meer. Je begrijpt niemand meer.

Het ene moment waan je je onsterfelijk, het andere wil je dood zijn, begrijp je niet hoe je verder moet… Dat het kán.

Als je niet als adolescent leest, vind je sommige passages misschien te ver gezocht. Maar op die leeftijd denk je niet alleen in extremen, je zoekt ze ook op. Je daagt het leven uit en daarom ook de dood. Er kan je niets gebeuren, toch?

Doorheen het verhaal leert Frieder nuanceren. En echt moedig zijn, tussen impulsieve en onbezonnen overmoed en verlammende machteloosheid.

Hij wordt volwassen, een beetje.

Een heerlijk, poëtisch, aangrijpend boek. Net zoals in ‘De smaak van wilde peren’ treft Ewald Arenz de juiste snaren…