Een bevreemdend verhaal over een buurtsupermarkt in Japan.

Keiko Furukura heeft een baan in de buurtsupermarkt. Of moet ik eigenlijk zeggen “Keiko is haar baan in de buurtsupermarkt...”?
En als dat dan echt zo is, is dat dan erg? Of zijn het enkel de anderen die daar een probleem van maken?

Voor Keiko is de buurtsupermarkt gewoon een wereld op zich en die is verrassend duidelijk. Ze kent er de regels, de waarden en de omgangsvormen. Wanneer ze buurtsupermarktmedewerker is, is het gemakkelijk en weet ze wat er van haar verwacht wordt. Van de wereld daarbuiten begrijpt ze bitter weinig...

Haar omgeving ziet dat echter helemaal anders. Als je 36 jaar bent, wordt het heel dringend tijd voor een echte job en een man...

Maar hoe moet Keiko dat in orde krijgen want daar bestaat geen handleiding voor...