kleinoden van levens

BOVEN AARDE, BENEDEN HEMEL. Milena Michiko Flasar. ****

Suzu is zoals haar hamster: schuw, zelfs wereldvreemd, niet echt aaibaar en nog het liefst op zichzelf.

Iets ‘tussen woestijn en steppe in’.

In de wereld voelt ze zich nog het meest op haar gemak als ze voor haar werk de huizen schoonmaakt van mensen die een eenzame dood gestorven zijn.

Behalve aan de lijkgeur went ze snel. Het maakt haar bewuster van de geuren van het leven.

Haar collega’s zijn stuk voor stuk rare vogels zoals zij, buitenbeentjes bij wie ze zich steeds meer op haar gemak gaat voelen.

Op de grens tussen leven en dood wordt ze een beetje ‘op haar kop gezet’ en leert ze de wereld van een andere kant bekijken.

Iets wat er eerst was en daarna niet meer, afwezigheid, maakt de ruimte anders.

De taal is helder, luchtig en tegelijk op het randje van weemoed. Een soort ogenschijnlijke oppervlakkigheid zoals stil water met een diepe grond.

Mensen als subtiele en tegelijk haarscherpe pentekeningen.

Je kunt alleen maar van hen houden.