Mensen op zoek naar veiligheid en rust.

Dit werk is zoals vele werken van Allende een familiesaga waarin historische figuren en gebeurtenissen gemengd worden in een fictief verhaal. Deze roman begint in 1938 met de Spaanse burgeroorlog, kort voor de machtsovername door Franco en eindigt in 1994 in Chili, na de ambtstermijn van Pinochet. Een roerige geschiedenis met hoofdpersonages op de vlucht.

De schrijfstijl van Allende is temperamentvol. Ze beschrijft in dit verhaal de strijd tussen linkse en rechtse ideologieën in Spanje en later in Chili, waarbij Allende haar eigen meningen duidelijk naar voor brengt, maar zonder extremisme, waarbij de fouten en misbruiken van beide kanten worden weergegeven.

De hoofdpersonen zijn mensen die door hun keuzes of door hun vrienden gedwongen worden om hun thuisland te ontvluchten, in dit geval door de machtsovername door Franco in Spanje. Allende beschrijft hen in hun wanhoop, hun zoektocht, hun drang om te overleven. Het eerste deel van dit boek is een mooie mix van historische gebeurtenissen en fictie, geschreven in een meeslepende stijl, maar wel met een theatraal en vurig Latijns temperament.

Allende vraagt om niet te veralgemenen en stelt dat als je in gesprek gaat met vluchtelingen, je de situatie anders zult bekijken. Politiek generaliseert, het immigratiebeleid wordt bepaald op basis van economische belangen en ideologieën, maar heeft geen oog voor de menselijke factor. Dit was zo in 1938 en dat is ook vandaag nog een actueel en immens probleem.

In het tweede deel van deze roman ligt de nadruk veeleer op de familiesaga en het liefdesverhaal en veel minder op de beschrijving van de historische realiteit. Daar de hoofdpersonen zeer snel worden opgenomen in de hogere klasse, worden de problemen waarmee het merendeel van de vluchtelingen te kampen heeft niet belicht. Voor mij een duidelijk verschil met de eerste helft van het boek, wat ik erg jammer vond.

De hoofdpersonages van Allende zijn altijd sterke personen, zelfs ze zo ver gaat, dat het nog weinig geloofwaardig overkomt. Dat is ook het geval in deze roman, waar Victor Dalmau en Roser Bruguera bovenmenselijk zijn. Ik zal het maar aan het temperament van Allende wijten en het toedekken met de mantel der liefde. Maar wat de bedoeling is van het laatste hoofdstuk is me niet duidelijk en stoorde me. Voor mij letterlijk een hoofdstuk te veel.

Ik heb wat moeite met het temperament van Isabel Allende, maar dit werk is voor mij een van haar betere werken, vooral het eerste deel kon me zeer bekoren.