het speelse en spontane van de gedichten
Judith Herzberg (Amsterdam, 1934) debuteerde in 1961 met haar eerste gedichten in Vrij Nederland. In 1963 verscheen haar eerste bundel; Zeepost. Hierna volgden onder meer Beemdgras (1968), Strijklicht (1971) en Zoals (1992).
Vanaf het begin van de jaren zeventig volgden toneel- en televisiestukken, filmscripts en teksten voor musicals. Herzberg schreef onder andere het scenario voor Charlotte, een film van Frans Weisz over het leven van de in Auschwitz vermoorde schilderes Charlotte Salomon.
De bloemlezing Doen en Laten (Rainbow Pocketboeken) behoorde in 1994 tot de honderd beste boeken. Haar gedichten zijn onder meer in het Duits, Turks en Engels vertaald. In 1988 verscheen bij Oberlin College Press een keuze uit haar poëzie in vertaling onder de titel But what: Selected Poems. Op verzoek van Poetry International schreef Herzberg voor de Landelijke Gedichtendag 2001 de gedichtendagbundel Staalkaart.
Zowat tien jaar geleden introduceerde Judith Herzberg de hopla in Nederland. Het is een ultrakort gedichtje van vier of vijf regels, al dan niet op rijm. Nauwkeurig en raak geformuleerd, op luchtige toon, zoals alleen Judith Herzberg dat kan. In het woord ‘hopla’ ligt het speelse en spontane van de gedichten besloten. Bijna 90 Hopla’s is het derde deel in deze mooi vormgegeven reeks.
De benaming hopla zou de indruk kunnen geven dat de gedichtjes, even vlug op papier gezet zijn. Maar dat klopt niet want ook hier is de vlijmscherpe geëngageerde dichter aanwezig. Persoonlijk vind hopla’s iets heel fijn, iets dat je laat lachen en nadenken.
