Gejaagd door gemis

BEEST. Ane Riel. ****

“Er viel niet langer iets te vrezen. Alleen de eenzaamheid.”

Na ‘Uurwerk’ verrast Ane Riel me opnieuw met de rake karaktertekening van haar personages. Geen van hen is volmaakt, allemaal dragen ze hun kwetsuur, allemaal proberen ze daar – sommigen goedschiks, anderen kwaadschiks – mee te (over)leven.

Er is het lot en er is de macht of de kracht die je hebt om dat lot toch enigszins naar je hand te zetten.

Het gaat over wat je doet met wie je bent. Met je talenten en je zwakheden.

Er is verantwoordelijkheidszin of het gebrek eraan. Er is verstand. Er is onwetendheid en er is domheid.

Er zijn altijd meer vragen dan antwoorden.

Het gaat over goede wil die niet altijd genoeg is of verkeerd uitdraait. Over schuld en onschuld, en dat niets eenvoudig is maar complex, want een ongeluk komt zelden alleen.

Allemaal handelen ze uit vriendschap, verlangen, lust, gemis. Meestal noemen ze dat ‘in liefdesnaam’.

Er zijn mensen en dieren. Soms gedragen de mensen zich als beesten, soms zijn de dieren bijna menselijk.

Het gaat over een bijzondere vriendschap die je bijna onmogelijk acht.

Het boek leest vlot. De spanningsboog is sterker aan het begin en aan het eind dan in het midden, waar het m.i. wat te lang blijft hangen. Soms, vooral aan het eind, is er naar mijn gevoel ook wat te veel toevalligheid om ‘op te smukken’, wordt het – zij het slechts hier en daar - net iets te sentimenteel. En daarom een ‘nipte’ vier ****.